In het bos, waar andere wetten gelden

In dit boek (1948) geen slechte mensen. Tenzij je de oorlogszuchtigen meetelt die aan al het moois een eind komen breien. Want mooi en lief en zacht en vredig is het, in het kasteelbos.

Vera's verhaal heeft de vorm van een brief, achteraf geschreven op het bekende sombere kamertje driehoog-achter en ontvangen door de man die haar een dikke enveloppe schenkt waarmee ze voor even de barbaarse wereld van alledag kan ontvluchten. Aan het eind van een door ieder voorbijgereden zijweggetje staat in een bos een kasteel te huur. Dit kasteel kent, volgens de vlakbij wonende, sympathieke boswachter, een lange historie aan markante adel, met de laatste telg op de vlucht. Bij het kasteel, in de bocht van een riviertje, hoort een witte, ronde koepel van twee verdiepingen. Hierin neemt Vera haar intrek en ze beleeft een sprookjesachtige zomer vol liefde (niet de boswachter en niet de telg), uitmondend in een trouwfeest met muziek, dans en een speech over hoog-sensitiviteit en de rest van de wereld.

Dodelijk saai? Allesbehalve. De verteller is alert genoeg om te beseffen dat geluk, naar het schijnt, geen spanningsboog heeft en benoemt dit in het verhaal. Zoals er steeds op Het Goede wordt gereflecteerd en de zoete zaligheid niet tot kiespijn leidt. Er is genoeg aan te wijzen wat van onvolkomenheid kan worden beticht, maar als je van goede wil bent en je je kritiek even laat, is dit boek een heerlijkheid om mee weg te zwammen.