The Lies of Locke Lamora: grijze karakters in een donkere wereld

The Lies of Locke Lamora by Scott Lynch – 3.5 out of 5 stars

Locke is net als vele kinderen in Camorr een wees met een hard leven. Hij heeft een gek soort geluk als hij na een aantal geslaagde, maar gevaarlijke, listen verkocht wordt aan Chains en hij lid wordt van de Gentleman Bastards. Chains leert hem wat het betekent om een succesvolle oplichter te zijn en tegelijkertijd de schijn op te houden dat hij geen bedreiging is. Als brein achter de Gentleman Bastard bewandeld Locke samen met zijn vrienden Jean, Calo, Galdo en Bug de lijn tussen genialiteit en roekeloosheid. Met de komst van een nieuwe, levensgevaarlijke speler dreigen de kansen voor de groep te keren: hebben ze meer op de hals gehaald dan ze aankunnen?

Mijn mening over dit boek is ontzettend dubbel. Ik had hele grote verwachtingen die niet helemaal bevredigd zijn. Het zou kunnen dat ik daardoor kritischer op het boek ben dan dat het verdient. Toch kan ik me gewoon niet helemaal vinden in alle mensen die gigantisch enthousiast over het boek zijn. Voor een groot deel zal dit mijn persoonlijke smaak zijn, dus laat mijn kritische noten je zeker niet weerhouden om het boek op te pakken. Het is echt wel een goed boek en ik ga zeker doorlezen om te zien welke avonturen Locke en Jean allemaal nog mee maken. Ik ben er alleen niet zo positief over als ik had verwacht.

Om te beginnen met een positief punt: de karakters. Het waren toffe, veelzijdige karakters met ieder een eigen persoonlijkheid, gevoelens en specialiteiten. Locke is grappig, heel slim en heeft, ondanks de wereld waar hij in is opgegroeid, een groot hart. Ik kon het erg waarderen dat hij geen ‘stereotypen’ dief (of hoofpersoon) was, die erg sterk en goed in vechten is. Hij is een magere jongeman die het meer van zijn hersenen dan van zijn spierkracht moet hebben, iets wat ik nog niet vaak ben tegenkomen in een mannelijke hoofdpersoon. Hij komt hier ook nooit ‘boven op’. Hij heeft er vrede mee gemaakt dat vechten niet zijn sterke punt is en dat hij wat dat betreft altijd op zijn vriend Jean zal moeten vertrouwen.

Het vertrouwen en de vriendschap van die twee was ook heel hecht en hartverwarmend, net als de vriendschap die Locke met andere karakters in het boek had. Dit was een van de punten waar ik erg hoge verwachtingen over had, omdat vele mensen het boek geprijsd hebben om zijn vriendschappen. Ik was er echter niet zo van onder de indruk als ik had verwacht. Ja, de vriendschappen waren tof en een belangrijk onderdeel van het verhaal, maar ik was er niet zo van ondersteboven als ik had verwacht. Then again, misschien komt dat dus wel omdat mijn verwachtingen hier simpelweg te hoog waren.

De vertelstijl is een controversieel punt, waarover ik zo waar van mening ben dat het wél heel goed gedaan is. Er zitten veel flashbacks in het verhaal, voornamelijk over het verleden van Locke, maar ook van Jean en er komt soms informatie aan bod over de wereld. In het begin ergerde ik me er ontzettend aan en vond ik dat het de vaart uit het verhaal haalde, maar op den duur begon ik de waarde er meer van in te zien. Er werd nooit iets vertelt in de flashbacks wat niet relevant was voor het verhaal en wat (vrij) snel terugkwam in de hoofdlijn van het verhaal. Daarnaast werd er op een slimme manier gebruik gemaakt van de flashbacks en perspectiefwissels om spanning te creëren: het ene moment wist je meer dan de karakters en het andere juist minder. Het was ook een goed middel voor het opbouwen van het complexe plot, dat niet zozeer onverwachts was, maar wel op een slimme manier samen kwam.

Misschien is het omdat ik nog niet zo ervaren ben in de fantasy, maar ik had moeite met de wereld goed begrijpen. De basis had ik natuurlijk wel vrij snel door: het was een nogal gruwelijke stad, waar het een kwestie is van eten of gegeten worden (is dat de goede uitdrukking?), maar de geschiedenis en veel van de namen kon ik niet goed plaatsen. Een Youtuber zei, en ik weet niet of dit terecht is want ik heb er niet zo erg op gelet, dat het een boek is zonder veel infodumps over de wereld. Op zich is dit niet iets slechts: in tegendeel, volgens mij zijn er mensen die infodumps afschuwelijk vinden. Ik heb er echter geen groot probleem mee, ik word liever goed geïntroduceerd in de wereld voor het verhaal echt op gang komt dan dat ik lang in het duister word gehouden. Het is dus een kwestie van voorkeur, maar het zorgde er wel voor dat ik minder in de wereld gezogen werd.

De ongrijpbaarheid van de wereld maakte echter niet dat ik niet meegesleept werd in sommige scenes. Er zaten een aantal hele nare martel scenes in het boek, maar wel naar op een goede manier (denk ik). Meestal werkt de gruwelijkheid van een wereld en een scene niet zo heel erg op me in. Ik probeer me meestal (vrij bewust) niet teveel daarmee bezig te houden. Op de een of andere manier lukte me dat hier niet altijd. Het goede hieraan was dat ik de martel scenes, en een specifiek, echt grimassend aan het lezen was. Ik kon het gewoon bijna voelen, zo goed werd het omschreven.

Ergens ben ik ook wel blij dat ik de wereld wat minder begreep en er dus wat minder ingezogen werd. Zoals ik al opmerkte heeft de schrijfstijl het effect op me dat ik de echt nare situaties wel echt voelde – en dat gevoel gold ook wel een beetje voor de wereld. Ik was meermaals afgeleid tijdens het lezen omdat ik besefte hoe afschuwelijk het moest zijn om de wereld te leven waar het verhaal zich afspeelt. Ik ben niet zo’n fan van een hele donkere, nare wereld. Natuurlijk, er mogen duistere kanten zitten aan een verhaal, maar als het zich compleet afspeelt in een wereld als deze is het niet helemaal aan mij besteed. Misschien kom ik hier naarmate ik meer fantasy lees nog wel wat op terug, maar nu had ik er in ieder geval niet zo veel mee.

Doordat het verhaal zich in zo’n donkere wereld afspeelde, was er wel veel ruimte voor Locke en zijn vrienden om erge dingen te doen die je in een andere setting direct zou afwijzen. Ik ben het hierdoor niet helemaal eens met mensen die zeggen dat Locke een hele ongewone held is omdat hij niet altijd doet wat juist is. De wereld is zo door en door corrupt dat, in vergelijking met andere, Locke en zijn crew helemaal niet zo naar zijn. Ze zijn zeker geen heiligen en doen erge dingen, maar tegelijkertijd staan ze toch ook wel een beetje ‘boven’ de andere dieven. Het dilemma waar Locke op het einde van het boek voor werd gezet voelde hierdoor ook niet echt als een dilemma – sowieso omdat later bleek dat hij beide gewoon kon doen, maar ook omdat je eigenlijk al vrij snel door hebt dat hij zo slecht niet is. Wat dat betreft vind ik Six of Crows veel geslaagder met het vertellen van een verhaal over slechte mensen. Locke kan nog wel het een en ander leren van Kaz als het gaat om wreedheid.

Als laatste wil ik nog iets zeggen wat nogal spoilergevoelig is, dus lees vooral niet verder als je het boek nog niet gelezen hebt! Ik ga het enigszins cryptisch omschrijven, maar ik denk dat je nog vrij makkelijk kan achterhalen wat er ongeveer gebeurt is.

In de loop van het verhaal gebeurt er iets wat echt afschuwelijk is voor Locke en Jean. Het gevoel bekroop me alleen een beetje dat dat vooral was gedaan om de stakes hoger te maken en de uitdaging groter, zodat Locke zijn vaardigheden en slimmigheid extra goed kon laten zien. Er waren zeker wel consequenties, maar ik denk dat de emotionele veel groter hadden kunnen zijn. Nu was er op het einde wel een scene die dat gevoel iets af deed nemen, maar het voelde alsnog een beetje alsof ‘de gebeurtenis’ vooral een plotdevice was, om het de hoofdpersonen wat moeilijker te maken.

Al met al vond ik het echt wel een goed boek, met een originele manier van vertellen, een complex plot en goed gerealiseerde karakters. De wereld was minder aan mij besteed. Ik ben wel benieuwd hoe het verhaal verder gaat, maar ik schroef mijn verwachtingen voor het komende boek wel flink omlaag.

Benieuwd naar meer van mijn gedachtes tijdens het lezen? Bekijk dan mijn blog! :)
https://boekbubbel.wordpress.com/