Kwestie van smaak

Eva wordt verkocht als fictie, wat me tijdens het lezen van dit boek nogal merkwaardig leek. De dochter heeft namelijk dezelfde naam als de schrijfster en het is ook geïnspireerd op het leven van haar moeder. Er wordt de hele tijd in de verleden tijd geschreven wat me meer het gevoel geeft dat ik een biografisch werk aan het lezen ben in plaats van fictie. Misschien had ik het boek zelfs beter gevonden als het een echte biografie was?

De schrijfster vertelt alles van op een afstand waardoor ik niet echt het gevoel krijg dat ik midden in het verhaal zit. Omdat ik weet hoe allesvernietigend dementie kan zijn, had ik verwacht dat het boek me diep zou raken maar dat is spijtig genoeg niet gebeurd. Ik denk dat ik het aangrijpender had gevonden wanneer het geschreven was vanuit Eva’s standpunt, zoals Bernlef heeft gedaan bij Hersenschimmen.

Tijdens de laatste veertig pagina’s van het boek veranderde mijn mening lichtjes. De verdere aftakeling van Eva is pijnlijk om te lezen omdat het je een beeld geeft wat een dementerend persoon allemaal te wachten staat en dat is niet iets wat je wilt voor een persoon die je nauw aan het hart ligt.

Voor mij was Eva geen hoogvlieger, het was zelfs eerder een teleurstelling. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik jullie afraad om het boek te lezen. Ik hoop zelfs dat jullie er meer van zullen genieten dan ik heb gedaan, want uiteindelijk is het gewoon een kwestie van smaak.