Lezersrecensie
Eerlijk waar een van de mooiste boeken ooit!
Als je me een beetje kent, dan weet je dat ik een enorme fan ben van Colleen Hoover! Zodra er een nieuw boek van haar uitkomt, moet ik het echt meteen lezen. Haar boeken bevatten altijd veel drama, al haar personages voelen levensecht aan en de emotie spat van elke bladzijde af. Dit was ook zeker het geval met Oprecht! Ik heb hem opnieuw gelezen en ik ben nu gewoon net zo enthousiast als drie jaar geleden, toen ik hem voor de eerste keer las. En het unieke van Oprecht, want elk boek van Colleen heeft iets unieks, zijn de bekentenissen natuurlijk, maar ook de kunst van Owen die een belangrijke rol speelt. En dit allemaal gepaard met de fantastische schrijfstijl van Colleen, maakt Oprecht een ongelooflijk mooi boek.
Alle personages in het boek voelen zo echt aan, zelfs de bijpersonages. Af en toe wilde ik gewoon het boek in springen om ze even door elkaar te schudden en ze te zeggen: je moet sus en zo doen; geloof die wel en die niet; pas op. Ik kon gewoon niet anders dan met ze meeleven. Het hadden zo mensen hier in het echte leven kunnen zijn.
Auburn, op momenten was ik echt jaloers op je. Alleen maar omdat de knappe en intrigerende Owen je zag staan. Hoe geweldig moet het zijn als iemand je zo bewondert en zoveel om je geeft? Ik dacht in het begin dat je eigenlijk een heel verlegen meisje zou zijn, maar niets bleek minder waar. Je laat alleen soms over je heen lopen en je komt af en toe naïef over. Maar met een reden. Je bent in staat om zo erg van iemand te houden, dat je alles over hebt voor diegene. Je zet dan je eigen behoeften opzij, om ervoor te zorgen dat die persoon gelukkig is. En Owen, dat heb jij met haar gemeen. In het begin van het boek had ik echt tegenstrijdige gevoelens over jou. Want de feiten kwamen niet overeen met hoe ik jou had leren kennen. Maar je bent een schat. Je hebt zoveel gevoel in je en je artistieke kwaliteiten zijn serieus over the rooftops! Belachelijk goed.
Naast de twee hoofdpersonages zijn er denk ik maar vier of vijf bijpersonages. Nu ik er zo over nadenk, zijn er in elk Colleen Hoover boek zo weinig personages en ik denk eigenlijk dat dit ze juist zo sterk maakt. Elk bijpersonage speelt een essentiële rol in het verhaal. Ze hebben allemaal slechts een of twee eigenschappen die beschreven worden, maar die eigenschappen maken ze juist belangrijk. Emory is bijvoorbeeld heel nieuwsgierig. Zij is by far mijn favoriete bijpersonage. Lydia is manipulatief. Trey is - ja wat moet ik over Trey zeggen - hij lijkt erg op zijn moeder. Dan heb je nog Owens vader, daar kan ik ook niet te veel over zeggen. Laten we het houden op: hij is gecompliceerd. Ik wil natuurlijk niets verklappen.
Ik heb meestal een gruwelijke hekel aan liefde op het eerste gezicht, insta-love, in boeken. Het komt vrijwel altijd ongeloofwaardig over, waardoor het realistische gevoel van een boek wegblijft. Oprecht is hier een uitzondering op. Ook Owen en Auburn zijn meteen verliefd op elkaar - al vind ik dat het woord 'verliefd' geen recht doet aan de gevoelens die Owen en Auburn voor elkaar ontwikkelen -, maar toch heb ik ze geen enkel moment niet geloofd. Ze leren elkaar langzamerhand kennen en de aantrekkingskracht die vanaf het eerste moment bestaat, ontwikkelt zich op een natuurlijke manier in diepere gevoelens. Het gaat snel, maar Colleen krijgt het voor elkaar om hun gevoelens zo te beschrijven dat je niet anders kan dan erin meegaan.
Ik besloot het boek een tweede keer te lezen door de komst van de televisieserie. Ik weet niet of jullie hier allemaal van op de hoogte zijn - ik denk het wel -, maar er is dus een aantal weken geleden een serie online gekomen gebaseerd op dit boek: Confess. De eerste keer las ik hem in het Engels en nu in het Nederlands. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet helemaal onder de indruk ben van de vertaling. Ik vond het niet slecht, maar ik had vaak het gevoel dat het wel erg letterlijk was vertaald. Ik kon duidelijk zien dat het een vertaling was, en het las daardoor niet echt als een op zichzelf staand verhaal. If that makes any sense? Eerlijk, dit komt misschien doordat ik het origineel ook heb gelezen. Geen idee of ik dat gevoel ook zou hebben als ik alleen de vertaling had gelezen.
Ik wilde hem nog een keer lezen, omdat ik niet alles meer heel goed wist te herinneren. En het verbaasde me eigenlijk dat ik nog steeds zo onder de indruk was van het verhaal. De drama in het verhaal wordt vooral gecreëerd door de kleine en grote geheimen en bekentenissen van Auburn en Owen. Die dienen als plottwist in het verhaal. Nou waren die niet allemaal even helder in mijn hoofd, maar tijdens het leven kwam ik er dan opeens achter, voordat het in het boek werd beschreven. Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg. Ik had verwacht dat het afbreuk zou doen aan het verhaal, omdat ik ervan was overtuigd dat die geheimen het verhaal zo goed maakten.
Ik kwam er dus achter dat het succes van dit boek daar helemaal niet ligt. Die komt door de manier waarop het verhaal is beschreven. Vooral de emotie die in elk woord is te vinden. Ik heb zeker een paar tranen gelaten, zelfs de tweede keer. De beeldende wijze waarop dit verhaal wordt gebracht, zorgt ervoor dat je het voor je kunt zien. Je kunt het je prima inbeelden. En dan heb ik het nog niet eens over de gevoelens van Owen en Auburn, die op zo'n realistische manier worden beschreven dat je ze zelf ook voelt. Dus misschien begin je met lezen omdat je wilt weten welke geheimen er schuilgaan achter Owen en Auburn, maar je blijft lezen door Colleen Hoovers beeldende, aangrijpende en emotievolle woorden. Chapeau Colleen!
Ik geef een boek niet gauw een 10, maar als ik zo'n pareltje tegenkom als Oprecht, dan kan ik niet anders. Oprecht beschrijft een uniek verhaal over een liefde tussen twee levensechte personages, die niet tot zijn recht lijkt te kunnen komen door achtergehouden geheimen. Oprecht laat je voelen tot in het diepste van je hart. Oprecht geeft je hoop dat het leven je mee kan zitten na zoveel dalen te hebben meegemaakt dat je geen lichtpuntje meer ziet. Oprecht is eerlijk waar een van de mooiste boeken die ik ooit heb mogen lezen.
Alle personages in het boek voelen zo echt aan, zelfs de bijpersonages. Af en toe wilde ik gewoon het boek in springen om ze even door elkaar te schudden en ze te zeggen: je moet sus en zo doen; geloof die wel en die niet; pas op. Ik kon gewoon niet anders dan met ze meeleven. Het hadden zo mensen hier in het echte leven kunnen zijn.
Auburn, op momenten was ik echt jaloers op je. Alleen maar omdat de knappe en intrigerende Owen je zag staan. Hoe geweldig moet het zijn als iemand je zo bewondert en zoveel om je geeft? Ik dacht in het begin dat je eigenlijk een heel verlegen meisje zou zijn, maar niets bleek minder waar. Je laat alleen soms over je heen lopen en je komt af en toe naïef over. Maar met een reden. Je bent in staat om zo erg van iemand te houden, dat je alles over hebt voor diegene. Je zet dan je eigen behoeften opzij, om ervoor te zorgen dat die persoon gelukkig is. En Owen, dat heb jij met haar gemeen. In het begin van het boek had ik echt tegenstrijdige gevoelens over jou. Want de feiten kwamen niet overeen met hoe ik jou had leren kennen. Maar je bent een schat. Je hebt zoveel gevoel in je en je artistieke kwaliteiten zijn serieus over the rooftops! Belachelijk goed.
Naast de twee hoofdpersonages zijn er denk ik maar vier of vijf bijpersonages. Nu ik er zo over nadenk, zijn er in elk Colleen Hoover boek zo weinig personages en ik denk eigenlijk dat dit ze juist zo sterk maakt. Elk bijpersonage speelt een essentiële rol in het verhaal. Ze hebben allemaal slechts een of twee eigenschappen die beschreven worden, maar die eigenschappen maken ze juist belangrijk. Emory is bijvoorbeeld heel nieuwsgierig. Zij is by far mijn favoriete bijpersonage. Lydia is manipulatief. Trey is - ja wat moet ik over Trey zeggen - hij lijkt erg op zijn moeder. Dan heb je nog Owens vader, daar kan ik ook niet te veel over zeggen. Laten we het houden op: hij is gecompliceerd. Ik wil natuurlijk niets verklappen.
Ik heb meestal een gruwelijke hekel aan liefde op het eerste gezicht, insta-love, in boeken. Het komt vrijwel altijd ongeloofwaardig over, waardoor het realistische gevoel van een boek wegblijft. Oprecht is hier een uitzondering op. Ook Owen en Auburn zijn meteen verliefd op elkaar - al vind ik dat het woord 'verliefd' geen recht doet aan de gevoelens die Owen en Auburn voor elkaar ontwikkelen -, maar toch heb ik ze geen enkel moment niet geloofd. Ze leren elkaar langzamerhand kennen en de aantrekkingskracht die vanaf het eerste moment bestaat, ontwikkelt zich op een natuurlijke manier in diepere gevoelens. Het gaat snel, maar Colleen krijgt het voor elkaar om hun gevoelens zo te beschrijven dat je niet anders kan dan erin meegaan.
Ik besloot het boek een tweede keer te lezen door de komst van de televisieserie. Ik weet niet of jullie hier allemaal van op de hoogte zijn - ik denk het wel -, maar er is dus een aantal weken geleden een serie online gekomen gebaseerd op dit boek: Confess. De eerste keer las ik hem in het Engels en nu in het Nederlands. Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet helemaal onder de indruk ben van de vertaling. Ik vond het niet slecht, maar ik had vaak het gevoel dat het wel erg letterlijk was vertaald. Ik kon duidelijk zien dat het een vertaling was, en het las daardoor niet echt als een op zichzelf staand verhaal. If that makes any sense? Eerlijk, dit komt misschien doordat ik het origineel ook heb gelezen. Geen idee of ik dat gevoel ook zou hebben als ik alleen de vertaling had gelezen.
Ik wilde hem nog een keer lezen, omdat ik niet alles meer heel goed wist te herinneren. En het verbaasde me eigenlijk dat ik nog steeds zo onder de indruk was van het verhaal. De drama in het verhaal wordt vooral gecreëerd door de kleine en grote geheimen en bekentenissen van Auburn en Owen. Die dienen als plottwist in het verhaal. Nou waren die niet allemaal even helder in mijn hoofd, maar tijdens het leven kwam ik er dan opeens achter, voordat het in het boek werd beschreven. Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg. Ik had verwacht dat het afbreuk zou doen aan het verhaal, omdat ik ervan was overtuigd dat die geheimen het verhaal zo goed maakten.
Ik kwam er dus achter dat het succes van dit boek daar helemaal niet ligt. Die komt door de manier waarop het verhaal is beschreven. Vooral de emotie die in elk woord is te vinden. Ik heb zeker een paar tranen gelaten, zelfs de tweede keer. De beeldende wijze waarop dit verhaal wordt gebracht, zorgt ervoor dat je het voor je kunt zien. Je kunt het je prima inbeelden. En dan heb ik het nog niet eens over de gevoelens van Owen en Auburn, die op zo'n realistische manier worden beschreven dat je ze zelf ook voelt. Dus misschien begin je met lezen omdat je wilt weten welke geheimen er schuilgaan achter Owen en Auburn, maar je blijft lezen door Colleen Hoovers beeldende, aangrijpende en emotievolle woorden. Chapeau Colleen!
Ik geef een boek niet gauw een 10, maar als ik zo'n pareltje tegenkom als Oprecht, dan kan ik niet anders. Oprecht beschrijft een uniek verhaal over een liefde tussen twee levensechte personages, die niet tot zijn recht lijkt te kunnen komen door achtergehouden geheimen. Oprecht laat je voelen tot in het diepste van je hart. Oprecht geeft je hoop dat het leven je mee kan zitten na zoveel dalen te hebben meegemaakt dat je geen lichtpuntje meer ziet. Oprecht is eerlijk waar een van de mooiste boeken die ik ooit heb mogen lezen.
2
Reageer op deze recensie
