Geweldig hoe dit boek je zo'n ongemakkelijk gevoel kan geven

Wat zou jij doen als je door oorlog omgekomen doden kon doen opstaan uit de dood door een ingewikkelde, uitputtende, traditionele volksdans te dansen? Natuurlijk! Zonder twijfel, toch? Dansen!
Maar wat zou je vervolgens doen met de wakker gedansten? Opvangen? Onderdak bieden? Naar huis helpen? Of is dat niet jouw pakkie an, niet jouw verantwoordelijkheid, niet jouw oorlog?

Dans dans revolutie - het nieuwe, indrukwekkende boek van Lisa Weeda. Indrukwekkend, ongemakkelijk, beklijvend. Dagen nadat ik het boek uit heb, bekruipt me nog steeds een gevoel van, ja wat is het eigenlijk, schuld? Machteloosheid? In ieder geval betrokkenheid. Want ook ik zie het bij mezelf terug dat je in het begin van de oorlog in Oekraïne, in de Gazastrook, waar dan ook, de eerste periode alles probeert te volgen, maar na verloop van tijd voorbij scrollt, wegkijkt. Omdat je het moe bent, niet weet wat je er mee aan moet.

Weeda heeft het tot haar missie gemaakt de verhalen van slachtoffers te blijven vertellen. Opdat we niet wegkijken en deze mensen niet vergeten raken.