Wrang, treurig, prachtig!

Opnieuw een mooi geschreven verhaal van Kinnunen. Veel van de personen in 'Waar vier wegen samenkomen' komen ook hier voor, de thematiek is echter anders. Hier gaat het over gemis, op verschillende manieren ervaren de hoofdpersonen een zwaar gemis. Helena mist het licht in haar ogen en probeert zich hoe dan ook staande te houden, terwijl ze door haar ouders (haar vader? haar moeder?) naar een blindeninstituut wordt gestuurd op haar negende jaar en het daar erg moeilijk heeft. Haar neef Tuomas mist de liefde en het vaderschap en krijgt uiteindelijk uitsluitend het eerste, haar moeder mist haar man, haar vader de liefde. En dan heb ik het alleen over de mensen, niet over de politieke situatie in Finland. De enige die min of meer overeind blijft is het kleine broertje Johannes, aanvankelijk verzorgd en vertroeteld door Helena; later als ze volwassen zijn, is hij de enige die ze nog vertrouwt. Een nieuwe generatie is opgestaan en Johannes hoort daarbij. Het is prachtig maar wrang, te lezen hoe de blinde Helena probeert zich als zelfstandige een weg door het leven te banen, o.a. door altijd stappen te tellen, touwtjes te gebruiken, piano te spelen. Helena, die de liefde probeert te behouden, maar geen moeder wil worden. Lezen, maar ook 'Waar vier wegen samenkomen'.