Intrigerend maar niet bijzonder spannend

Op vrijdag 24 april 2009 verandert het leven van tv-presentatrice Carrie Kent. Tijdens de opnames van haar populaire talkshow wordt ze gebeld. Het nieuws dringt maar nauwelijks tot haar door, maar het is echt waar: haar 15-jarige zoon Max is neergestoken op school. Carrie haast zich naar het ziekenhuis, maar het mag niet meer baten: Max is dood. Vanaf dat moment beginnen haar nachtmerrie en haar levensmissie: wie heeft Max vermoord en vooral, waarom?

Bestsellerauteur Sam Hayes schreef met Mijn enige zoon een psychologische roman die ruim 400 pagina’'s beslaat. Het verhaal is geschreven vanuit meerdere perspectieven waaronder: Carrie Kent, moeder van Max, Dayna Ray, vriendin van Max; Brody Quinell, vader van Max, Fiona Marton, assistente van Brody, Dennis Masters, rechercheur, en Max zelf komt in het verhaal ook aan het woord.

Hoewel verleden en heden door elkaar lopen, net als de perspectieven, slaagt Sam Hayes er goed in de draad van het verhaal vast te houden en over te brengen op de lezer. Dit doet ze onder meer door de datum boven de hoofdstukken te zetten waardoor de lezer precies weet waar hij zich in het verhaal bevindt (geen overbodige luxe aangezien Mijn enige zoon wel wat vergt van de lezer), maar vooral door haar duidelijke schrijfstijl die alles goed in balans houdt en waardoor het verhaal aan je blijft trekken. Al snel word je geraakt door wat de verschillende personages doormaken. Wat is er aan de hand? Of wat is er juist niet aan de hand? Wie is verantwoordelijk en wie niet? En net als je denkt dat je het allemaal doorhebt, slaagt Hayes er opnieuw in je op het verkeerde been te zetten.

In Mijn enige zoon weet Sam Hayes op een prachtige manier de goede, maar vooral minder goede kanten van elk karakter te belichten. Een manier waardoor de lezer, vreemd genoeg, na verloop van tijd sympathie en begrip lijkt te krijgen voor alle betrokkenen van het drama. Voor de gedreven presentatrice Carrie die haar zoon al jaren min of meer verwaarloost, voor professor Brody die eigenlijk net als Carrie zijn zoon niet de juiste ondersteuning heeft kunnen bieden, en zelfs voor Max’ stugge vriendin Dayna - die Hayes overigens subliem uitwerkt. Sam Hayes is er meer dan ooit in geslaagd al haar personages tot driedimensionale karakters uit te werken, en dat maakt het verhaal krachtig en meeslepend.

Kortom: Mijn enige zoon lijkt alle ingrediënten voor een psychologische thriller te bevatten. Lijkt, want in vele opzichten heeft het verhaal meer weg van een psychologische roman dan van een psychologische thriller. De gebeurtenissen zijn intrigerend, maar niet speciaal spannend en ook valt de plot ietwat tegen. Hoewel onverwacht, komt deze net iets te gemakkelijk en te snel geschreven over. Waar het verhaal over het algemeen goed lijkt te zijn uitgewerkt, ontbreekt er aan het einde toch iets. Het is net geen anticlimax, maar Hayes zit er wel heel dicht tegenaan. Jammer, want als hieraan, net als aan de rest, iets meer tijd en zorg was besteed, was deze goed geschreven psychologische roman absoluut vier sterren waard. Nu is dat helaas niet het geval, maar de drie sterren zijn meer dan verdiend en Mijn enige zoon is dan ook zeker de moeite van het lezen waard.