Sophie Hannah, Kleine Meid - Storende schrijfstijl

Sophie Hannah wordt vaak aangeduid als een van dé Europese thriller schrijvers van afgelopen decennia. Met dit in gedachten begon ik nieuwsgierig aan Kleine Meid. Helaas werd snel duidelijk dat ik mij totaal niet kan vinden in alle lovende woorden over Sophie Hannah.

Kleine Meid verscheen in 2010, waardoor je zou kunnen stellen dat de tijdgeest en de periode waarin het boek is geschreven, invloed heeft op de inhoud en karakters. Toch weet ik zeker dat ik het boek ook zo slecht zou vinden als het boek in 2020 was geschreven. Naast de seksistische politiekarakters en opmerkingen, die bijna lezen als een soort parodie vol stereotype, missen de karakters diepgang. Vooral David moet het ontgelden. In het ene deel van het boek wordt hij weggezet als de perfecte, aantrekkelijke en zorgzame partner. In de andere helft verandert zijn karakter en gedrag ineens volledig. Zonder enige subtiele aanwezig in het eerdere deel van het verhaal. Overduidelijk om de lezer op een dwaalspoor te zetten. De uitwerking is echter slecht, waardoor je er meteen doorheen prikt.

Wat ik storend vond was de informatiedosering. Net als in vrijwel elk ander boek wordt al vertelend achtergrondinformatie over de personages en hun karakter gegeven. Zo'n 80% van de tijd voegde dit niets toe aan het verhaal. Personage Alice vertelt bijvoorbeeld over haar leven. Wat in principe niet over haar schoonmoeder Vivianne gaat. Toch vertelt Alice een halve bladzijde of langer over de opvoeding van haar schoonmoeder, voordat het verhaal weer verder gaat. Het is storend en gaat vervelen.

Het enige sterke aan dit boek vond ik de wisseling van perspectief, waardoor en spanningsopbouw ontstond. Afwisselend door hoofdpersonage Alice en een van de politieagenten. Doordat de tijdlijn niet gelijk loopt, krijg je steeds meer inzicht in of de Kleine Meid is verwisseld.