Dictators zijn vreemde mensen, ook op eetgebied

Dineren met dictators is een boek over het gedrag en de merkwaardigheden van dictators, aangevuld met hun favoriete gerecht. Vaak zijn deze gerechten van horen zeggen. De auteurs, Melissa Scott en Victoria Clark, zijn geen culinaire journalisten, maar buitenland experts.

Dictators zijn vreemde mensen, ook op eetgebied. Een groot aantal van hen is doodsbang om vergiftigd te worden en laat of liet elke dag tot in het absurde toe voorproeven.

Het boek is goed vertaald, maar het is geen gezellig kookboek. Niet alleen vanwege de niet alledaagse ingrediënten zoals de mopaniwormen en malunggay bladeren, of de grote hoeveelheden van een ingrediënt, 250 gram pindakaas in de Pollo con salsa de cacahuetes, 600 gram kaas in de Struklji of 700 gram walnoten in de Satsivi, maar ook vanwege de onaantrekkelijkheid van de receptuur. Het zijn over het algemeen zware gerechten, die onbekend en niet smakelijk te fotograferen zijn. Het is jammer dat er gekozen is om de receptuur op getint papier af te drukken. Daardoor heb je absoluut niet de neiging om meteen een dictatorrecept uit te proberen.

Als Stalin het over een hapje eten had, duurde dat vaak zes uur. Zijn favoriete kok was Spiridon Poetin (ja inderdaad de opa van de huidige president Vladimir Poetin). Stalin had er plezier in het gezelschap tijdens zo’n maaltijd te treiteren. Zijn lievelings voorgerecht Satsivi was een kipgerecht met een saus waar 700 gram walnoten in werd verwerkt, dat koud of lauw geserveerd werd.

Tito had als favoriete gerecht Struklji. Ik heb het gemaakt, maar helaas kwam er niet uit wat op de foto afgebeeld is. Het is een recept van opgerold deeg, gevuld met verse kaas, dat in de oven gebakken wordt. Struklji wordt ook wel in een handdoek in water gegaard waardoor het gerecht wat flexibeler blijft.

De dictator Alfredo Stroessner uit Paraquay was de zoon van een geëmigreerde Duitse brouwer en bleef trouw aan zijn Duitse wortels. Hij liet zijn leger in ganzenpas marcheren en gaf na de oorlog onderdak aan Josef Mengele en andere hoge nazifunctionarissen. Er wordt gezegd dat hij het leuk vond om boodschappen te doen en te koken voor zijn gezin.
Hij hield van de zware Paraguyaanse keuken en vandaar het gerecht Sopa Paraguaya. Geen soep zoals de titel suggereert, maar een soort quiche bomvol calorieën.

Het is een leuk boek om te lezen, maar het hoort eigenlijk niet thuis op de kookboekenplank. Misschien wel een idee om met een aantal vrienden een dictator-diner te maken. Dan maakt het niet zo heel erg uit als de smaak wat vreemd is.

Sopa Paraguaya
4-6 personen
110 g boter
1 grote ui, gesnipperd
225 g hüttenkäse, liefst een Duitse zoals Allgäuer emmentaler
300 g maïsmeel
400 g maïs
2 1/2 dl melk
1 theelepel zout
6 eieren, gesplitst
boter en bloem voor de vorm

Smelt de helft van de boter en fruit de ui tot hij zacht maar niet bruin is. Houd hem apart.
Roer de rest van de zachte boter door de hüttenkäse.
Voeg de kaas, de ui, het maïsmeel, de maïs, de melk, het zout en de dooiers toe. Meng goed.
Klop de eiwitten stijf en spatel ze door het mengsel.
Giet het beslag in een beboterde en met bloem bestoven vorm en zet het 45-55 minuten op 200 graden in de oven.