Lezersrecensie
Een wereld die haar kleur verloor
Achtertuinen van Robin Kramer is een verzameling van dertien korte verhalen over de levens van dertigers. De verhalen staan op zichzelf, kennen ieder een eigen spanningsboog en zijn tevens met elkaar verweven. De personages beleven vriendschap, liefde, en eenzaamheid tegen een decor van alledaagsheid en mijlpalen als een bruiloft, zwangerschap en verhuizing.
Een hecht groepje vrienden is bang voor de veranderingen die zullen plaatsvinden in hun vriendschap nu twee van hen een kind verwachten, een jonge vrouw verlangt op een vakantie met haar vriend naar momenten van genegenheid terwijl ze in het reine probeert te komen met zijn afstandelijkheid, een jonge man bezoekt zijn vader op een nazomermiddag. De korte verhalen spelen zich af onder de bloesembomen, in huiskamers en rondom wit besneeuwde achtertuinen. De lezer bevindt zich in een nauwkeurig omschreven wereld waarin enkel de personages die de hoofdpersonen omgeven onscherp blijven, zichtbaar en werkelijkheidsgetrouw maar tegelijkertijd op afstand. Een afstand die doet denken aan het verlangen dat eenieder kent naar nabijheid en intimiteit met degenen die we liefhebben.
Kramer slaagt erin een wereld op papier te zetten waar de lezer als het ware door heen wandelt, een werkelijkheid waarneembaar zoals de echte wereld dat ook is. Hij geeft het alledaagse de ruimte de bladzijde te vullen, zoals het dat in een mensenleven doet. Het grootse en het routinematige volgen elkaar op, gelijkwaardig aan elkaar, waarin de beleving van de hoofdpersoon op de voorgrond komt te staan. Kramer bezit het vermogen de mens te zien, haar overwegingen, haar worstelingen en genot.
De korte verhalen tonen hoe de personages ondanks hun verlangen zich verbonden te voelen een gevoel van eenzaamheid met zich meedragen.
Kramers waarnemingsvermogen en talent de lezer te laten ervaren wat onbenoemd blijft, blijkt met name uit de korte verhalen over de mannelijke verteller die in de meeste hoofdstukken het woord neemt. We lezen meerdere verhalen waarin de afstand die hij ervaart tot de wereld en de mensen om hem heen de boventoon voeren. Kramer legt depressie bloot zonder het aan de lezer op te dringen, zonder het uit te spellen. Hij neemt de lezer mee in een wereld die haar kleur verloor waarin iedere ervaring aangetast is door onverschilligheid. Kramer toont hoe een depressie kan sluimeren, hoe het leven zich voort kan bewegen zoals het altijd gedaan heeft en toch plots zo anders ervaren kan worden, getekend door verlies van plezier en verdriet.
De verschillende verhalen gaan leven zowel door wat Kramer schrijft als tussen de regels door. Eenzaamheid wordt in al haar nuance en detail gevangen in verhalen die de lezer gezelschap houden.
Een hecht groepje vrienden is bang voor de veranderingen die zullen plaatsvinden in hun vriendschap nu twee van hen een kind verwachten, een jonge vrouw verlangt op een vakantie met haar vriend naar momenten van genegenheid terwijl ze in het reine probeert te komen met zijn afstandelijkheid, een jonge man bezoekt zijn vader op een nazomermiddag. De korte verhalen spelen zich af onder de bloesembomen, in huiskamers en rondom wit besneeuwde achtertuinen. De lezer bevindt zich in een nauwkeurig omschreven wereld waarin enkel de personages die de hoofdpersonen omgeven onscherp blijven, zichtbaar en werkelijkheidsgetrouw maar tegelijkertijd op afstand. Een afstand die doet denken aan het verlangen dat eenieder kent naar nabijheid en intimiteit met degenen die we liefhebben.
Kramer slaagt erin een wereld op papier te zetten waar de lezer als het ware door heen wandelt, een werkelijkheid waarneembaar zoals de echte wereld dat ook is. Hij geeft het alledaagse de ruimte de bladzijde te vullen, zoals het dat in een mensenleven doet. Het grootse en het routinematige volgen elkaar op, gelijkwaardig aan elkaar, waarin de beleving van de hoofdpersoon op de voorgrond komt te staan. Kramer bezit het vermogen de mens te zien, haar overwegingen, haar worstelingen en genot.
De korte verhalen tonen hoe de personages ondanks hun verlangen zich verbonden te voelen een gevoel van eenzaamheid met zich meedragen.
Kramers waarnemingsvermogen en talent de lezer te laten ervaren wat onbenoemd blijft, blijkt met name uit de korte verhalen over de mannelijke verteller die in de meeste hoofdstukken het woord neemt. We lezen meerdere verhalen waarin de afstand die hij ervaart tot de wereld en de mensen om hem heen de boventoon voeren. Kramer legt depressie bloot zonder het aan de lezer op te dringen, zonder het uit te spellen. Hij neemt de lezer mee in een wereld die haar kleur verloor waarin iedere ervaring aangetast is door onverschilligheid. Kramer toont hoe een depressie kan sluimeren, hoe het leven zich voort kan bewegen zoals het altijd gedaan heeft en toch plots zo anders ervaren kan worden, getekend door verlies van plezier en verdriet.
De verschillende verhalen gaan leven zowel door wat Kramer schrijft als tussen de regels door. Eenzaamheid wordt in al haar nuance en detail gevangen in verhalen die de lezer gezelschap houden.
1
Reageer op deze recensie