Indrukwekkend debuut met een ijzersterk verhaal.

Tussen de vele nieuwe uitgaven die jaarlijks verschijnen tref je af en toe een parel aan. 'Het Tussenparadijs' van Arend Smits is daarvan een voorbeeld. Wat een heerlijk geschreven, goed verhaal!
Informatie op de achterflap leidde tot enige terughoudend om aan dit boek te beginnen. Een hoofdpersoon met een burn-out... Vermoedelijk een persoonlijke ervaring van de auteur zelf en dus verwacht je meer dan 400 pagina's schrijversellende, waaraan iedereen behalve de hoofdpersoon (lees: de auteur) zelf schuld heeft.
Niets is minder waar. Arend Smits gaat op een terughoudende, soms zelfs luchtige manier met de burn-out van hoofdpersoon Allart Wessels om, waardoor diens klachten en geklaag nergens 'over the top' zijn of irritant worden. Verder weet de auteur Allarts burn-out op een subtiele wijze te vervlechten met waar het in het verhaal echt om draait; de drama's die zich in de familie van Allart hebben voorgedaan, waaronder het weglopen en de verdwijning van diens zusje Carlijn in hun tienerjaren. Nergens onthult de schrijver met letterlijke bewoordingen wat er met haar is gebeurd en toch voel je als lezer aan wat haar lot is geweest, wat op sommige ogenblikken werkelijk tot kippenvel leidt. Arend Smits laat hier zien uitermate knap en verfijnd te kunnen schrijven, met prachtig gevormde zinnen, de juiste woordkeuze en veelvuldig (maar niet overdreven) gebruik van stijlfiguren en metaforen, hetgeen Het Tussenparadijs de allure geeft van een werk met een hoog literair gehalte. Gezegd moet worden dat het taalgebruik nu en dan hard is, soms schieten personages behoorlijk uit hun slof, maar ook daarmee slaat de schrijver nergens de plank mis. Het is niet schelden om het schelden, het komt nooit over als een doel op zich, maar steeds als een middel om de context van het verhaal te versterken. Die context is er; je wordt als lezer meegenomen naar iedere uithoek van je gevoelswereld. Het ene moment ervaar je de verzuurde sfeer van een kerstdiner na een uit de hand gelopen ruzie, een paar bladzijden verderop beleef je de zoetheid van een innige moeder-zoonrelatie. Met daarbij telkens een uitstekend passende vertelstijl. Zoals de schrijver het in het boek zelf zo mooi verwoordt: 'Taal is als een snoepwinkel van Jamin. Je hebt keuze tussen alle denkbare smaken en sensaties. Van dubbelzout tot mierzoet. Van taaie toffees waarop je je vullingen stuk bijt tot weke fudge die glibberig en vet als boter op je tong smelt'.
Als je dergelijk proza leest, weet je genoeg; hier is een ware verteller aan het woord.
Een 10 met een griffel voor een indrukwekkend debuut met een ijzersterk verhaal.