Absoluut overroepen egotripperij van een hoogstwaarschijnlijk encyclopedische vrouw die haar kennis niet alleen overvloedig tentoonspreidt maar dit bovendien a rato van gemiddeld vijf-zes woorden per pagina in cursief laat verschijnen. Kwestie van de lezer voldoende attent te blijven houden voor haar kennis (vermeend?) van het duits, de psychoanalyse, de stratenplannen van wenen, de geschiedenis van europa....

Dit is voorwaar het eerste boek dat ik mezelf oplegde tot het eind te lezen zoals een masochist, om op het eind met kennis van zaken mijn ontgoocheling te kunnen ventileren. Commerciele stunt die de jury van de Hercules Poirotprijs ongeloofwaardig maakt. Spijtig voor de toekomst (ik heb al eerder hun eerste prijzen, zij het weliswaar niet allemaal, miskleunen gevonden).