leder heeft in zijn eigen (achter)tuin genoeg te wieden

De achtertuin. Voor sommigen gaat deze al het hele leven mee. Voor anderen is een nieuwe
tuin een nieuwe start. Eentje om in te richten zoals men dat zelf wil. De achtertuin is een
reflectie van waar we staan in het leven. Net zoals bij de karakters uit het literair debuut van
Robin Kramer. Al langer schreef hij korte verhalen voor verschillende tijdschriften, maar nu
heeft hij ook zijn eerste boek uitgebracht, Achtertuinen.
Achtertuinen gaat over de zoektocht naar het leven; Wat het inhoudt, wat het zou moeten
inhouden, hoe vriendschappen, relaties, en wij als individu erdoor beïnvloed worden. Al deze
filosofische vraagstukken beschrijft Kramer door middel van dertien korte hoofdstukken.
Ondanks dat enkele personen soms terugkomen, zouden de hoofdstukken bijna als kleine
verhalen gezien kunnen worden. Verteld door dialogen die de ik-persoon met zijn vrienden
deelt. Waarbij de achtertuin steeds een symbolische betekenis krijgt.
Deze dialogen kunnen in eerste instantie nogal ingewikkeld overkomen. Dit komt doordat de
ik-persoon niet altijd hetzelfde personage is, er spaarzaam gebruik is gemaakt van leestekens
en namen, en er geen expliciete rode draad is. Ook waren tijdlijnen of plaatsaanduidingen
soms slechts vaag aangegeven. De schrijver focust zich op de twijfels en zorgen waarmee elke
30-jarige zichzelf bezighoudt. Kramer dwingt de lezer actief mee te lezen om de
gecompliceerde tekst bij te blijven. Hierdoor wordt men aangespoord om zelf ook over deze
vraagstukken te filosoferen, ongeacht diens eigen leefomstandigheden.
Doordat de lezer zich zowel verwondert over deze voorgelegde vraagstukken, als waar de
roman toe zal leiden, wordt er een drang opgeroepen om te blijven lezen. Een drang die alleen
maar wordt vergroot door de schrijfstijl van Kramer. Hij past zijn talent en woordenschat toe
in een veelvoud van spreekwoorden, gezegdes en symboliek in zijn 120 pagina’s. Deze
schetsen de personages, zonder te veel de diepte in te duiken.
Toch kan het boek zich zonder deze diepte op momenten afstandelijk voordoen. Ondanks de
uitbundige schrijfstijl van Kramer, blijft het verhaal ingetogen. Er zijn geen sprekende
emoties of meningen, maar blijft, in plaats daarvan, erg aan het oppervlak kleven. Hoewel dit
uiteraard als reden heeft dat de lezer zelf filosofeert, voelt het bijna kaal. Het lijkt alsof
Kramer zich te veel richt op hoe hij schrijft en hoe hij zo baanbrekend mogelijk zijn debuut
kan afleveren, waardoor de eenheid en samenhang tussen de verhalen schijnen te ontbreken.
Op deze momenten vormen alleen de 4 hoofdpersonages als het ware de vaste pijlers van de
bundel.
In Achtertuinen gebruikt Kramer zijn groot talent voor korte verhalen, en zijn talent voor
schrijven om een debuut neer te zetten waar hij trots op mag zijn. Het geeft inzicht en roept
toch vragen op. Geeft ruimte en voelt toch vertrouwd. Toch lagen de verwachtingen hoger