Heerlijk wegdromen .

Bret Easton Ellis. Je haat hem of je bent een fan. Een tussenweg schijnt er niet te zijn. Ik ben een fan van het eerste uur, alhoewel ik niet alles wat hij geschreven heeft even goed vindt. Toch nadat ik de eerste paar bladzijden van scherven in de boekhandel gelezen had wist ik meteen, dit is er weer één. En ja het bleek een echte page-turner te zijn. Gelardeerd met veel beschrijvingen en veel muzieknotaties zoals ook in Minder dan niks en American Psycho. Daar hou ik erg van, de muziek in de tijd waarin het gebeurd is maakt het voor mij nog tastbaarder, Het aparte van Bret is natuurlijk dat hij een verhaal brengt waarvan je niet weet wat waar of niet waar is, altijd een zweem van achterdocht, altijd is het nou auto biografisch of toch niet. Toch weet hij je zo te boeien dat je blijft doorlezen en graven naar dat stukje waarheid.

Bret neemt ons mee naar zijn laatste schooljaar, op 17 jarige leeftijd, in een wereld die de meeste van ons niet zullen kennen, Rijk, mooi en seksueel zeer actief en zoekende, dure auto's onder je kont en ouders die gedurende jouw schooljaar of althans de eerste maanden ervan op rondreis in Europa zijn en jou onder de hoede van een dienstmeisje achterlaten in een duur optrekje met zwembad en een prachtig uitzicht. Je kan de dure auto's die in de garage staan eindeloos gebruiken en de creditkaart zorgt ervoor dat je altijd kan tanken en in je onderhoud kan voorzien. Een echte droom. Bret weet al dat hij schrijver wil worden en is bezig met zijn eerste roman die later Minder dan niks zal worden. Zijn vrienden weten ook al welke kant zij opgaan en welke universiteit het gaat worden. Alleen dat laatste schooljaar moet nog even worden afgerond .Door het vele gebruik van drugs en zijn fantasie ontstaat er een verhaal waarin een schoolgenoot Robert Mallory wordt gelinkt aan het werk van een seriemoordenaar, de treiler genoemd die in 1981 in en rond Los Angeles zijn slachtoffers maakte. Dit verhaal neemt door het boek heen een grootse en gevaarlijke wending aan tot een bloederige climax,

De rustige opbouw van de spanning die steeds meer toeneemt, de lichte paranoia die van tijd tot tijd toeslaat en de tijdsgeest, zo indringend geschreven, dat je zou willen dat je weer in die tijd zou leven maakt het boek tot het meesterwerk dat het is. Als Bret niet meer schrijft is dit toch het meest complete en mooiste werk dat hij geschreven heeft.