Hoe een patiënte een psychiater levensvreugde bij kan brengen

Het duurt niet lang voordat je als lezer ondergedompeld bent in de troosteloze wereld van de psychiater. In deze wereld luncht hij elke middag om 12.45 in een middelmatig restaurant en dragen zijn patiënten braakselkleurige rokken. Het bestaan heeft hem teleurgesteld, wordt al gauw duidelijk in het boek Agathe.
Hij leeft een routinematig leven en het sociale contact dat hij heeft, beperkt zich tot de gesprekken met de mensen die plaats nemen op de divan in zijn behandelkamer. Hij telt de sessies af tot hij met pensioen gaat terwijl de tijd voor hem verstrijkt ‘als water dat door een verroest filter stroomt dat niemand wil vervangen.’ Hij is niet meer geïnteresseerd in zijn patiënten en weet slechts op het juiste moment iets te mompelen, zonder echt goed naar hen te luisteren. De kijkers van Gooische vrouwen zullen deze tactiek herkennen als die van dokter Rossi. Terwijl de mentaal zieke mensen hun verhaal doen, tekent de psychiater vogelkarikaturen van ze.
Zijn nieuwe patiënte Agathe schudt hem wakker. Het begint al met haar bescheiden verwachting van het resultaat van de therapie. Ze hoopt slechts te kunnen functioneren en dat stelt hem tevreden. ‘Het grootste deel van mijn patiënten vroeg om hulp om een gelukkig, probleemloos leven te leiden, maar in dat product handelde ik niet’. Hij begint zelfs van zijn gesprekken met Agathe te genieten. Hij herkent in haar het gevoel niet echt te leven en raadt haar aan om iets te doen waar ze trots op is. Ondertussen begint hij zich onrustig en angstig te voelen. De psychiater begint te beseffen dat hij zichzelf heeft wijsgemaakt dat het leven na het pensioen het echte leven zal zijn. Maar is dat wel zo? Heeft hij zelf al wel iets gedaan waar hij trots op is?
De gesprekken met Agathe zorgen ervoor dat hij over zijn eigen leven na gaat denken. Tegelijkertijd vraagt zijn secretaresse hem of hij met haar ernstig zieke man wil praten, die bang is voor de dood. Net als met Agathe heeft de psychiater openhartige gesprekken met deze meneer. Hierin uit hij ook zijn eigen twijfels en angsten, wat verlichting biedt voor beide partijen. Agathe is daarmee een hoopgevend verhaal dat laat zien dat verbintenis met je medemens het leven altijd een beetje meer kleur kan geven. Als je ziet dat het zelfs de cynische psychiater lukt om uit zijn cocon te kruipen en contact te maken met de mensen om zich heen, kun je niet anders dan het boek met een glimlach uitlezen. Het is een ontroerend verhaal dat laat zien dat het nooit te laat is om het leven anders aan te pakken. Het verschijnen van deze titel lijkt met opzet aan het einde van het jaar gepland te zijn. Het is geschikt om juist nu te lezen, wanneer we terugkijken op 2018 en plannen maken voor de toekomst.