Ideeën zijn niet alles.

---OPGELET SPOILERS---

De Belg Hannes Wielant (1996-...) uit Vilvoorde, zette met Arkhaii een eerste stap in het sf genre en schrijverswereld. Hij schreef het boek op internaat in het leger alwaar zijn interesses hem brachten na studies burgerlijk ingenieur polytechniek.


Het verhaal: Arkhaii, de naam van het boek, zegt niets en toch alles. De mens heeft op een bepaald moment in de geschiedenis het eeuwigheidsserum gekregen. Dat dat niet over een leien dakje ging kan je je wel inbeelden en wordt gaandeweg ook duidelijk. Vladis en Kaïn, de twee hoofdpersonages, zijn Arkhaii, wat zoveel wil zeggen als een mens die de aarde nog bewoond heeft. Die tijd zijn we al lang, heel lang voorbij en drukt, als een drukpers dat doet op papier, al eeuwenlang op Vladis zijn hele doen en laten. De mensheid nu leeft in het heelal en bemannen Kolonisators, ruimteschepen soms groter dan een planeet, die andere planeten koloniseren en vernietigen puur voor de kracht er van. Heel dat proces is voor Vladis, die de mens geheel anders gekend heeft, meer dan een doorn in het oog. Kaïn daarentegen bekleed een heel andere positie in het verhaal en ziet, door z'n levensverhaal en wie hij is, de dingen anders. Het moment dat de vijand in het verhaal de eerste keer toeslaat verschijnt ook Kaïn op het toneel en worden de broers enige tijd later herenigd in een laatste rechte lijn richting dood of de gladiolen.
Tot daar het goede nieuws. Lege karakters, ongeloofwaardige gebeurtenissen, gevoelens die er niet zijn door het verkeerd weergeven ervan, en dan de invalshoek. Verteld uit de eerste persoon in de tegenwoordige tijd, door twee karakters. Het zet een rem op de inleving en voelt raar aan van in het begin en betert nooit. Integendeel, sommige stukken zijn (vooral als hetzelfde moment op hetzelfde moment wordt verteld vanuit het andere standpunt) hemeltergend. Je hebt langs de ene kant, intellectuele, ........... depressieve Vladis en aan de andere Kaïn, zijn broer, te stereotiep, het tegenovergestelde. Daardoor voelde ik me nooit één met hen, integendeel ze worden vervelender naarmate het verhaal vordert tot je geen voeling meer hebt met hen en dan rest enkel nog het verhaal. Dat verhaal is een aanklacht tegen de maatschappij en het leven dat we lei(ij)den. Al zit het vol gaten en gaat het van zeuren naar zagen toch is dat wat me deed verder lezen, mij het meeste aantrok in dit boek. Niet dat het overeind blijft maar hier zaten echt wel goede ideeën in om meer mee te doen. Zowel op sf als menselijk en maatschappelijk vlak worden de juiste vragen gesteld maar verkeerd beantwoord.

Waarom ik het las: Omdat ik hou van het genre en te veel over de kleine en grote wateren kijk om mijn ding te vinden doe ik af en toe de oogkleppen af en kies ik een Belgische/Nederlandse schrijver met een goed idee.

Plus: Ideeën. Net zoals het grondidee zitten er wat goede ideeën en vondsten doorheen het verhaal verweven. Maar zoals alles bij dit boek is het niet goed uitgewerkt, ongeloofwaardig en/of te weinig aandacht aan besteed.

Min: Het merendeel. De manier waarop het verhaal in de ik vorm verteld wordt en dat enkel door twee personages is volgens mij in deze een totaal verkeerde keuze en voelt raar aan vanaf het eerste moment. Irritante en ongeloofwaardige personages in een veel te bekrompen en kleine wereld die een verhaal als deze net nodig heeft om te dragen.