Tienermeisjes op hun best of slechtst

Bess strandt na een vliegtuigcrash op een onbewoond eiland, samen met tien andere meisjes. De koele, intelligente Rafa neemt de leiding, terwijl de charismatische January voorstelt om lekker lui van het paradijs te genieten. Terwijl Bess intens verlangt naar haar knusse bed, een bord écht eten en de troost van haar laptop, wordt de groep verscheurd door een conflict.
Als ze niet samenwerken, kunnen ze dan wel worden gered? Het eiland brengt het beste en het slechtste in de meisjes naar boven, met vreselijke gevolgen.
Eén ding is zeker: niemand is onschuldig.

‘Dansen in diep water’ is geschreven door Laure Van den Broeck. Ik heb nog nooit iets van haar gelezen en was dan ook blij dat ik via Lannoo dit boek mocht lezen.
Dansen in diep water is gebaseerd op ‘Lord of the flies’ maar dan met meisjes. Ik schaam mij om het te zeggen maar ik heb nooit ‘Lord of the flies’ gelezen… (Staat wel op mijn lijstje, eerlijk)
Het grote voordeel was dat ik daardoor objectief kon beginnen lezen.

Bess heeft een moeilijk leven. Ze heeft astma, heeft een bril en voelt zich niet echt zelfzeker. De stoere Rafa is het tegenovergestelde. Ze lijkt zo zeker van alles, ze heeft zichzelf en de situatie helemaal onder controle. January is een meisje met leiderskwaliteiten en is gewoon van een prinsessenleven te kunnen leven. Olga geeft commentaar op anderen, zou ze dit doen om haar eigen onzekerheid te verstoppen? Wanneer de vier meisjes (samen met nog 6 anderen) op een onbewoond eiland terecht komen begint het verhaal pas echt.
Bess blijkt een cruciale rol te spelen in het overleven. De groep heeft haar hard nodig en sommigen willen daar verandering in brengen. De bikkelharde strijd tussen jonge tienermeisjes wordt enorm levendig beschreven. Je voelt meteen met welke meisjes je wel en met welke je niet in de klas wilt/wilde zitten.
Laure Van den Broeck slaagt er in om de meisjes levend te beschrijven, je hebt het gevoel dat je ze echt kent.
Een erg leuke zin vond ik de volgende:
‘Wat jongens betreft was ik als een aquariumvis in de lobby van een chic hotel: er passeerde veel volk maar niemand keek naar me.’
Die zin wordt op zo’n leuk moment gebruikt. Maar ook het feit dat hij zo herkenbaar is maakt dat je er echt wel om moet lachen.

In ‘Dansen in diep water’ hanteert Laure Van den Broeck een redelijk mysterieuze stijl. Bepaalde dingen worden niet uitgelegd.
Wat ik het minste vind aan dit boek is dat er veel wordt uitgelegd in plaats van te laten “zien”.
Met het einde heeft Laure het echter helemaal goed gemaakt. Het einde is prachtig, het geeft het boek een mooi en passend einde.