Ok - dit nooit.

“Hoeveel jaar heeft u nog te leven denkt u?”
De grijze heer tikt op zijn rekenmachine.
“U verspilt uw leven met kletspraatjes en onzin. U kunt beter tijd sparen.”

Ik was zestien toen ik deze zinnen voor het eerst las. Ze komen uit het kinderboek “Momo en de tijdspaarders”, een prachtig verhaal uit 1973 over tijd, aandacht en verbinding.

Toen ik het boek die allereerste keer uit had dacht ik: ok, dit nooit. Ik wil nóóit zo gestresst en gehaast worden. Zo snel-snel-snel dat ik niet de tijd neem voor een kletspraatje met iemand in de supermarkt of een hele ochtend lezen.
Het verhaal van Momo voelde toen als een waarschuwing en ik draag die nog steeds met me mee.

Maar die grijze heren uit het boek, die willen dat ik tijd spaar en mijn leven niet “verspil” met kletspraatjes en onzin, die komen toch vaker dichtbij dan ik zou willen.

Als ik in alle rust eten wil maken – voel ik ze achter me.
Als ik een boek probeer te lezen op de bank – zie ik ze vanuit mijn ooghoeken met hun rekenmachines. Ze roepen dat ik op moet schieten en dat het allemaal wel wat efficiënter kan. Dat ik dan veel meer uit m’n leven kan halen.
(misschien herken je die stemmen)

Soms kan ik ze negeren, maar er zijn ook genoeg momenten waarop ik dan toch gehaast ga koken. Zodat ik daarna ook nog éven… Of ik leg dat boek maar weg tot later, zodat ik eerst nog éven…

Mijn zestienjarige ik zou mijn huidige ik af en toe door elkaar willen rammelen als ze me zag. En ze heeft gelijk.

Dus ik las Momo nóg een keer – voor de tiende keer ongeveer – en nam dit filmpje op:

https://sandradejong.com/momo/