Een slow read met veel introspectie en melancholie

“Zeg het de bijen” is een belangrijk ritueel bij imkers: een bijenvolk moet immers ingelicht worden als hun eigenaar overleden is. Dit ritueel heeft Albert Honig, een hoogbejaarde imker, al vaker in zijn leven moeten uitvoeren. Echter deze keer, na de moord op de “Bijendames”, zijn naaste buurvrouwen, heeft hij verzaakt aan deze taak.

Het was dan ook een hele schok toen Albert de lichamen aantrof van zijn oude jeugdvriendin Claire en haar zus Hilda. De chaotische gebeurtenissen in een mensenleven zijn voor Albert dan ook moeilijker te plaatsen en te verklaren dan het strikt gestructureerde leven in de bijenkorf.

De rechercheur die de moorden onderzoekt, moet dan ook veel geduld aan de dag leggen tijdens zijn gesprekken met Albert. Deze dwaalt vaak af naar parallellen in de wereld van de “kleine bruintjes” en praat hierover liever dan over zijn eigen herinneringen en gevoelens. Wat eerst een zinloze roofmoord lijkt te zijn, blijkt een extra dimensie te hebben. Deze wordt pas duidelijk nadat Albert nostalgisch terugblikt naar het verleden.

De lezer gaat mee terug in de tijd naar de periode waarin Albert en Claire jong waren. In deze periode ontwikkelt Albert steeds meer gevoelens voor Claire, maar is hij emotioneel niet in staat om hieraan gevolg te geven. Claire heeft ondertussen haar eigen demonen om mee af te rekenen en langzaam groeien ze uit mekaar. De nu 80-jarige Albert treurt om de verloren kansen en voelt zich verantwoordelijk voor zijn rol tijdens een conflict met Claire 11 jaar geleden, waardoor het contact definitief en abrupt werd verbroken.

Als lezer van het boek, kreeg ik steeds meer sympathie voor de belangrijke bijrol van de bijen als personage. Mooi om hierover bij te leren, al had ik dit wel liever wat organisch verweven gezien doorheen het verhaal en niet als aparte kopteksten boven elk hoofdstuk.

Zelf had ik het wel moeilijker met het personage Albert, die hoewel niet onsympathiek, wel een beetje als een zonderling mag beschouwd worden. Ondanks zijn duidelijke intelligentie, maakt hij vanaf zijn jeugd tot op de leeftijd van 80 jaar weinig persoonlijke groei door en blijft vastzitten in de patronen van zijn jeugd. Wat hem rest is melancholie.