Prachtig verhaal over mentale gezondheid

Steeds Verder Weg is een prachtig boek geschreven in een bijna poëtische stijl. Het is een verhaal over rouwen, vriendschap, liefde en bovenal: jezelf vinden.

Het boek is geschreven vanuit het ik-perspectief van Biz, een Australische tiener wiens vader overleden is. Het overlijden staat centraal in dit boek: Biz heeft nooit afscheid kunnen nemen van haar vader en nu, zoveel jaar later, ‘ziet’ ze hem en hoort ze hem. Haar moeder heeft het echter druk met haar tweelingbroertje en -zusje en praat niet graag over wat er gebeurd is en haar vriendschappen lijken steeds meer te verwateren. Biz zelf verliest steeds meer haar grip op de werkelijkheid. Tijdens haar fotografiecursussen leert ze Sylvia kennen, de oma van Jasper. De twee vormen een vriendschap, maar Biz blijft het gevoel houden dat ze er alleen voor staat. Voor haar gevoel kan ze bij niemand terecht over haar vader – al helemaal niet bij haar moeder. Maar ze raakt steeds meer de weg kwijt, heeft steeds meer moeite met haar hoofd boven water houden.

De schrijfstijl is prachtig. Biz worstelt met haarzelf en sommige passages geven dit perfect weer: geen volledige zinnen, afgebroken woorden, stukken tekst die niet altijd even duidelijk zijn voor ons als lezer, maar desalniettemin een perfecte blik in het warrige brein van Biz geven.

Ik had in het begin moeite om een beeld te krijgen van Biz; ze doet zich soms anders voor dan ze is (vrolijker, blijer, losser) en ook haar gedachten lijken hier soms over te liegen. Maar naarmate het verhaal vordert, begon ik haar steeds meer te begrijpen. De radeloosheid over het verlies van haar vader, haar eigen mentale gezondheid (depressie) waar ze voor haar gevoel bij niemand over terecht kan.

Ik ben ervan overtuigd dat dit een belangrijk boek is betreft onderwerpen als rouw, depressiviteit en zelfdoding. Want hoewel Biz op een gegeven moment in een diepe put valt, biedt dit boek ook hoop en liefde. Want hoe zwaar, hoe zwart het leven soms ook lijkt: er is altijd een lichtpuntje.