Indrukwekkend idee dat tot nadenken stemt, maar een twijfelachtige uitwerking

What if the power were in women’s hands?

Schrijfster Naomi Alderman neemt deze vraag wel erg letterlijk en geeft de vrouwen in haar verhaal plots een elektrische kracht in handen waarmee ze stroomstoten beheersen die pijn en zelfs de dood kunnen veroorzaken. We volgen doorheen het verhaal hoofdzakelijk vier hoofdpersonages, drie vrouwen en jawel één man, die elk op zoek zijn om hun macht op de een of andere manier in handen te nemen.

Samen met een aanbeveling van dé Margaret Atwood belooft de achterflap een gruwelijk spannend relaas van de vrouwelijke ontketening. Maar Alderman kiest voor een pseudohistorische benadering, een droge verslaggeving van een buitenstaander over een alternatieve werkelijkheid waar de maatschappelijke rollen van man en vrouw omgekeerd zijn.
Dit heeft z’n weerslag op de lezers verbinding met de personages: ze komen weinig sympathiek over en hun gedachtegang is soms moeilijk te doorgronden.

De raamvertelling (een boek in een boek) is wel geslaagd. De omkering van de maatschappelijke rollen (man-vrouw) doet de lezer meer dan eens nadenken over hoe vanzelfsprekend we de huidige ongelijkheden wel vinden. Nadat we er eens goed om gegniffeld hebben, natuurlijk.

Perspectiefwissels, een aftelklok, pseudowetenschappelijke artikels en prenten, internetforum-conversaties, gruwelijke scènes, ... dit boek heeft het allemaal. Bij momenten helpt dit de spanning vooruit, maar teveel lagen gaan ook ten koste van de diepgang.

Er wordt zeker gestart van een aantal goede ideeën en vragen die tot nadenken stemmen, maar ik vind het allemaal nogal vlak blijven. We duiken niet echt in de personages of in antwoorden op die vragen. En voor het einde blijf ik helemaal op mijn honger zitten. En dan bedoel ik niet het gevoel van 'ik wil meer', maar van 'he? hoe zit het nu?'.