mwuah

confetti regen heeft een heel andere stijl, waardoor ik echt even moest wennen. Opzich schrijft hij heel mooi, fantasie rijk. Alleen gaat de fantasie wereld vervelen en benauwen. De vriendschap komt tot bloei maar krijgt iets onrealistisch, onvolwassens en daarop begon ik af te haken. Soort veridealisering en het gaat steeds meer neigen naar verliefdheid dan vriendschap. Wel mooi hoe hij eerst op die lijn balanceert maar hoe verder de reis duurt, hoe meer de blik vernauwd. Dat is misschien wel Chabot zijn intentie, in die zin weet hij wel te raken. Maar bij mij nam de nieuwsgierigheid af en maakte steeds meer plaats voor verveling. het dreigende van het doel of einde van de reis, was de eerste 1/3e prikkend, daarna wist ik t wel.
Ik heb t boek uiteindelijk weg gelegd en niet uit gelezen. Sorry Splinter, heb echt genoten van Confetti regen, dit is niet mijn type boek.