Een thuis tussen de kaften

In de verhalenbundel Achtertuinen, geschreven door Robin Kramer, weet Kramer de sfeer die achtertuinen treffend te ontvangen. In deze bundel wordt, naast relaties platonisch en romantisch, ook een huiselijk gevoel beschreven. Alle verhalen uit deze bundel bevatten dezelfde personages en zijn bijna allemaal vanuit hetzelfde perspectief (een ik-verteller) beschreven. De personages maken verschillende fases van het volwassen leven mee. Ze gaan na hun opleiding verder met hun levens; ze gaan trouwen, krijgen kinderen en doorstaan alle andere stappen die horen bij volwassen worden en stabiliteit zoeken.

Alle verhalen zijn chronologisch ingedeeld en bevatten een doorlopende verhaallijn, waardoor je de verhalen kan lezen als een roman. Kramer schrijft in een ritmisch en vlot taalgebruik, wat ervoor zorgt dat het geloofwaardig overkomt en het gevoel wordt opgewekt dat je daadwerkelijk in het hoofd van het hoofdpersonage terechtkomt. Kramer lijkt duidelijk niet de drang te voelen om literair over te komen en dit zorgt voor een eenvoudig, maar stilistisch resultaat.

Uit de dertien verhalen bleven de verhalen ‘Een gedeelde binnenplaats’, ‘Wanneer we weer kunnen varen’, ‘Vanuit Vera’ en ‘Achtertuinen’ mij het meeste bij. Bij deze verhalen komt het huiselijke gevoel naar voren en gebruikt Kramer prachtige zinnen en verwoordingen, waardoor ik een groot deel van het boek heb gemarkeerd. De duidelijkste en mooiste gedachte die mij is bijgebleven is “Dan plotseling zie ik dat het weiland ophoudt, en dat de rots waarop ik sta eindeloos is geworden.” Dit citaat laat zien dat het hoofdpersonage erg nuchter en basaal denkt. Dit zorgt ervoor dat de personages realistisch overkomen.

Het verhaal ‘Vanuit Vera’ is het enige verhaal waarin het perspectief verandert en ligt het bij de partner van het hoofdpersonage, Vera. Deze wisseling van het perspectief biedt een klein beetje inzicht in de persoonlijkheid van Vera en hier komen haar meningen - onder andere over de relatie tussen het hoofdpersonage en Vera - aan bod. “Eigenlijk is er weinig dat me gelukkiger maakt dan als hij zegt: Ik heb iets dat ik wil doen, wil hebben, wil zien.” laat bijvoorbeeld in een ogenblik de dynamiek tussen de twee zien.

Dit is Kramers debuutroman en het is zeker geslaagd. Ondanks dat sommige verhalen uit de bundel al eerder gepubliceerd zijn, komen ze in deze bundel allemaal samen in een geheel. Hoewel de verhalen zich in verschillende contexten en met andere personages afspelen, zijn toch de verhoudingen tussen de personages erg duidelijk en weet je goed waar je in het verhaal zit.

Achtertuinen weet een heel huiselijk gevoel te beschrijven. Het gevoel en de sfeer van de plekken die de personages meemaken, voel je als lezer ook. Kramer doet dit op een heel subtiele en unieke manier. Dit is een stille, flegmatieke en toch zeer krachtige verhalenbundel.