Vermakelijk verhaal

Thuis in het Kunstcafé is het derde deel van de serie over het Kunstcafé. Dit deel is prima los te lezen van de overige om het te begrijpen. Sue McDonagh heeft een vlotte schrijfstijl en weet precies hoe ze de lezer meeneemt in het verhaal. Een fijn verhaal waar je echt een vakantiegevoel van krijgt. Helaas heb ik me wel enigszins gestoord aan verschillende schrijffouten die door heel het boek voorkomen. Vrijwel meteen wordt het Kunstcafé geïntroduceerd in het verhaal waardoor je gelijk een vakantiegevoel ervaart als lezer. Dit wordt nog versterkt doordat de auteur gedetailleerd de omgeving omschrijft met het heerlijk uitzicht op het strand, de zee, de geluiden van de wind, golven en vogels. Tevens omschrijft ze de geur van gemalen koffiebonen en de aroma’s van cake waardoor je begrijpt dat de hoofdpersonen de fijne ambiance van het Kunstcafé erg waarderen. Hoewel de schrijfster deze prettige beschrijving van de omgeving en sfeer geeft, is het niet tot het overdrevene genoemd. Hier is een prima balans in te vinden, zodat je ook nog met je eigen gedachten een beeld kan vormen. Op een originele wijze weet de schrijfster het verleden van de hoofdpersonages in te vullen. Ze voegt belevenissen uit het verleden toe in het verhaal dat nu plaatsvindt. Zo kom je dingen die vroeger speelden te weten, zonder dat je terug in de tijd gaat. Helaas zorgt dit soms ook voor verwarring. Regelmatig gaan Flora’s gedachten terug naar het verleden, maar daarin is geen duidelijk onderscheid met het verhaal dat zich nu afspeelt, waardoor je even hapert met lezen, omdat je dat eerst niet door hebt. Als lezer kun je meegenieten van de heerlijke plagerijtjes tussen de hoofdpersonen, de feestjes op het strand en de gezellige sfeer in het Kunstcafé. Het zijn stuk voor stuk prettige belevenissen waar je bij weg kunt dromen, maar het verhaal heeft niet heel veel diepgang. Toch zijn er ook genoeg spannende momenten waardoor je niet kunt stoppen met lezen. Wanneer Jake en Flora zich op het water bevinden en de golven wel erg hoog zijn, zit je op het puntje van je stoel. Dit geldt ook voor de ontdekking die Flora doet wanneer er twee mannen iets verhandelen op het parkeerterrein. Bijna aan het einde van het boek weet je pas wat hier gaande is en zal je als lezer moeten wachten op deze ontknoping. De auteur omschrijft diverse relaties in het boek zoals samengestelde gezinnen en hun band onderling, jaloezie en pesterijen tussen (half)zussen, maar ook zeker warme vriendschappen en opbloeiende liefde. Helaas kun je de emoties die onderling spelen niet echt voelen, terwijl de auteur deze wel omschrijft. Je weet als lezer eigenlijk al wel hoe het gaat lopen waardoor het niet echt verrassend is. Dit prettige, amusante boek krijgt van mij 3,5 ster! Meer recensies op perfecteburen.nl