lichte thriller

Als twee druppels water van Anna Snoekstra

De achterflap
In de zomer van 2003 verdwijnt de zestienjarige Rebecca Winter spoorloos. Elf jaar later pakt de politie een jonge zwerfster op die beweert Rebecca te zijn. En inderdaad zo sprekend op het vermiste meisje lijkt dat de familie haar met open armen ontvangt.

De vermeende verloren dochter neemt Rebecca’s leven over, slaapt in haar bed, omarmt haar moeder en vader, leert haar tweelingbroers kennen en haar beste vrienden.

Hoe intensiever ze zich in haar rol inleeft, des te dieper dringt ze door in Rebecca’s gevoelswereld.. en zo komt ze steeds dichter bij de dodelijke waarheid over haar verdwijning.

‘Godzijdank, ik had het mis. Ik moet er bijna om lachen. Mijn hoofd is licht geworden. Het is zo idioot. Het slaat allemaal nergens op. Ik moet hier weg.’

Wat vond ik van het boek
Het boek beloofd veel goeds. Het verhaal dat iemand zo op een ‘vermiste’ persoon lijkt dat diegene haar leven overneemt is een erg mooi concept voor een thriller.
Ik stond dan ook te springen om het boek te lezen.

Na het uitlezen van het boek moet ik eerlijk zeggen dat ik het geen goede psychologische thriller vond maar eerder een tussendoorthrillertje voor in de wachtkamer. Niet spannend, niet vernieuwend en soms ongeloofwaardig.
Dit is een boek die je meeneemt op vakantie en waar je hoofd ‘lekker’ leeg van wordt. Echter voor mij moet een goede psychologische thriller diepgang hebben, mij laten denken en een betere uitwerking hebben.

‘Mijn huid krult op, als de schil van een gepofte aardappel.’

Het plot van het boek is redelijk onverwachts al voelde je al wel zoiets aankomen. Ik heb heel erg het gevoel dat de schrijfster te veel probeert te onthullen in de laatste hoofdstukken. Het voelt afgeraffeld.

‘Kom op, laat me erin. Dan kunnen we het uitpraten. Het komt echt niet uit nu. Doe niet zo lullig. Ik doe niet lullig.’

Conclusie: Heerlijk als je een lichte thriller wil lezen, maar helaas miste ik de klik.
2/5 sterren