Eerbetoon aan Grietje Jans.

Ik las Grietje Jans van Jan Folkert Bouman met groeiende bewondering. Bouman vond in oude kerkboeken de naam van een vrouw over wie alleen mannen hadden geschreven — streng, veroordelend, alsof zij niet deugde. In zijn roman geeft hij haar eindelijk haar eigen stem.

Het verhaal speelt zich af in de achttiende eeuw, in de verdwenen dorpen Weiwerd en Heveskes. Bouman weet die wereld met kennis en verbeelding tot leven te wekken. Grietje is een sterke, eigenzinnige vrouw die opkomt voor anderen, en daarvoor door het kerkelijk gezag wordt gestraft. Ze wordt buitengesloten, maar niet gebroken.

Het slot raakte me bijzonder: Grietje wordt omringd door een verbond van vrouwen dat haar begeleidt met gezang en troost. De woorden Maria, Maria en Salomé klinken als een begroeting, een herinnering aan de vrouwen die bleven toen anderen zich afkeerden.

Bouman schrijft met respect, gevoel en oog voor historische nuance. Grietje Jans is niet alleen een historische roman, maar ook een eerbetoon aan vrouwen die hun eigen pad gingen — toen, en nu.

“Een boek dat me raakte door zijn eerlijkheid en de kracht van één vrouw.”