Was De acht van Neville voor mij als een worstelwedstrijd (ik worstelde maar kwam wel boven) het tweede boek De magische cirkel was voor mij een wielerwedstrijd, onderdeel bergetappe. Van de eerste tot de 326e bladzijde was het stampen, stampen en nog eens stampen. Onderweg vermoeiende uitzichten op eindeloze verhalen, historisch uiterst onzeker, in ieder geval nauwelijks te checken: over nazisme, astrologie, de bijbel, het Romeinse Rijk; kortom geen mooi lankschap, geen uitzicht op een mooi panorama, eenmaal aangekomen op de top: altijd een benijdenswaardig kado.
Niets daarvan; halverwege de top was ik uitgestampt en -gepuft. Wie een gratis, halfuitgelezen exemplaar van dit boek wil hebben, die melde zich.