Meester van het palet

Ooit wel eens ervaren dat er iemand aan de kant van de weg, bij het water, of tegenover een monumentaal gebouw, aan het schilderen was?
De kleuren op zijn palet worden met allerlei heftige gebaren en vakkundigheid met een kwast weer samengevoegd en er verschijnt een nieuwe kleur.
Op het doek is er wel vaag een potlood schets te bespeuren, maar het duurt lang voordat duidlijk wordt wat er werkelijk op het doek gezet wordt.
Uiteindelijk, als je voldoende geduld en tijd hebt zie je het verschijnen, het portret of het landschap.

Marai is zo'n schilder met woorden. Stap voor stap verschijnen personen ten tonele, krijgen karakters kleur, komen gebeurtenissen tot leven. Het zal niet iedereen kunnen bekoren dat er zo'n ellenlange monoloog plaats vindt met slechts het geruis van de min, bedienden, een plotselinge windvlaag die zijn verhaal onderbreken.
En eerlijk gezegd is dat toch wel iets wat mij er van weerhoudt om 5 sterren te geven. Het is namelijk voor mij persoonlijk de tweede roman die ik van Marai heb gelezen, en ook in die andere roman gaat het vooral om een eenzijdige monoloog.
Toch, zijn spel met woorden, als van een schilder met zijn palet, schept een verhaal, een kunstwerk.