Een ijzersterk debuut

'De dochter van het licht' geeft ons de eerste kijk in wat beloofd een zeer interessante saga te worden en laat hierbij een paar hatelijke valkuilen in het 'fantasy' genre op gracieuze wijze links liggen.

Zo hoeft de lezer geen geschiedenisboek door te ploeteren alsof het addendum een examen bevat om de wereld te ontdekken. Dit gebeurt op natuurlijke wijze door de ogen van de personages en hun interacties met hun omgeving.Elke nieuwe situatie, dialoog en handeling verschaft een nieuw stukje informatie waarmee je al na de proloog je een beeld kunt vormen van de wereld. Een beeld dat groeit, want onmiskenbaar krijg je het gevoel dat de wereld groter en rijker is dan dat de auteur te kennen geeft. Verder gaat hij de minder praktische of onaangename delen van de realiteit niet uit de weg.

Daarmee is het decor van het verhaal aardig voor mekaar, maar hoe zit het met de personages? Iedereen die min of meer bekend is met het 'fantasy' genre kan zonder problemen waarschijnlijk een paar karakterrollen opnoemen die zeer populair/cliché zijn. Rollen die ons even bekend zijn als schaakstukken. De schaakstukken van Werner Peeters zijn echter geen dertien-in-een-dozijn plastieken gevallen, die zomaar zonder boe of bah op een fraai schaakbord zijn neergeploft. Ze zijn het soort schaakstukken die je elk individueel bekijkt, bewondert en afvraagt waar die inkeping in het hout vandaan komt, waarom bij het paard een oortje af is. Een verregaande analogie om weer te geven dat zijn personages gevormd zijn door de omgeving waarin ze geleefd hebben en ze onmiskenbaar menselijk maakt.

Het fantasie aspect wordt op de juiste manier gedoseerd, waardoor er geen gaten in de logica van het verhaal ontstaan, wat, als het op magie aankomt, nog al eens een probleem kan zijn.

Het boek dient de introductie te worden tot een hele saga; ook hier weet ik de manier waarop verschillende verhaallijnen afgesloten worden en andere open worden gelaten om een brug te vormen naar het volgende deel ernorm te appreciëren. Het boek laat de lezer achter met een drang naar meer: een dorst om meer te weten te komen over de wereld waarin Nordland ligt. Wat het niet doet, is de lezer achterlaten met het gevoel dat je maar best het volgende deel leest om antwoord te krijgen op frustrerende vragen.

Ook laat de auteur het ietwat zware/archaïsche taalregister, waarmee zoveel 'fantasy' boeken zijn doorspekt, achterwege en voorziet hij elk personage van hun eigen taalregister wat verder bijdraagt tot de geloofwaardigheid.

'De dochter van het licht' vormt een ouverture (nog maar eens een analogie), die me reikhalzend doet uitkijken naar de rest van de opera.