Voor iemand die niet veel leest: Spannend

Ik geef het eerlijk toe: ik ben geen lezer. Boeken zijn vaak te traag voor mij, of ze verliezen al snel mijn aandacht.
Maar dit boek was anders. Dus vooruit, ik begon. En ik ben toch wel blij dat ik het gedaan heb.

Wat ik meteen fijn vond, is dat het verhaal niet moeilijk op gang komt. Je valt erin, alsof je ergens binnenstapt waar iets spannends aan de gang is.
En dat gevoel blijft. De sfeer is beklemmend, zonder dat het zwaar wordt. Je voelt dat er iets onderhuids speelt, dat mensen niet zijn wie ze lijken — en dat maakt het juist zo boeiend.

De hoofdpersoon, Harold, vond ik interessant. Hij is geen superheld of actiefiguur, maar gewoon een man die ineens in iets terechtkomt waar hij totaal niet op voorbereid is. Daardoor voelde hij juist echt. Zijn twijfels, zijn woede, zijn pogingen om het juiste te doen — ik kon daar best in meevoelen. En dan heb je nog personages als Juda en Laila, die elk hun eigen stukje toevoegen aan het verhaal. Het mooie is: je weet niet meteen wie je kunt vertrouwen, en dat maakt het spannend zonder dat het ‘over de top’ wordt.

Wat ik vooral fijn vond, is dat het boek lekker leest. Geen moeilijke zinnen of ingewikkelde uitleg, maar ook niet simpel of oppervlakkig.
Het raakt juist omdat het zo echt aanvoelt. Voor iemand die bijna nooit leest, ging ik hier opvallend snel doorheen. Dat zegt genoeg, toch?

Dus ja, ik ben verrast. En een beetje trots op mezelf dat ik het gelezen heb. Ik ben zelfs nieuwsgierig naar het vervolg — dat had ik echt niet verwacht.

“Niet gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik kijk uit naar deel twee.”