Trap er niet in

In mijn bibliotheek krijgt dit boek het label “Spionage”, en dat was de reden waarom ik het meenam. Schrijver Brad Thor was mij totaal onbekend. Volgens de achterflap volgde hij een cursus creatief schrijven, en is hij een internationaal bestseller. Ik heb nu ruim 100 bladzijden gelezen, en ik betwijfel of ik het einde zal halen.
Eerste gevoel: korte hapklare hoofdstukken, en een (te) eenvoudige schrijfstijl. Achtervolgingen, ontploffingen en schietpartijen volgen elkaar kort op. Dit was niet echt waar ik op hoopte in een spionageroman, maar wellicht heb ik teveel van John le Carré gelezen. Maar na dat eerste salvo begint de ellende. Brad Thor verliest zichzelf meer en meer in kritiek op zijn tolerante vaderland (de USA) die volgens hem hun Manifest Destiny aan het verloochenen zijn. Hij beschrijft groteske complotten die reeds enkele generaties het onderwijs en de media zouden compromitteren, waardoor vele Amerikanen zich niet meer bewust zijn van hun morele superioriteit. Hij reduceert politici en de overheid (inclusief de CIA) tot bureaucratische verspillingsmachines die als loopjongen fungeren voor duistere financiers die de USA ten gronde willen richten.
Eerst dacht ik: méént hij dat nu echt? Maar het doordrammen hierover bleef maar duren, zodat ik besloot de schrijver toch even door de zoekmachine te halen. Misschien had ik dat beter niet gedaan vooraleer ik het boek had beëindigd, want de resultaten ontnamen ook mijn laatste leesplezier: Brad Thor behoort tot het Heritage Project en is zelfs van mening dat Trump veel te soft omgaat met de krachten die de USA bedreigen. Mannen moeten mannen zijn (liefst blank en Amerikaan) en hoeven geen regels der fatsoen te volgen wanneer het om Amerikaans belang gaat. Gevangenen martelen is toegestaan indien “nodig” en Amerika (de USA dus) heeft een soort heilige roeping om de wereld te overheersen.
Indien de auteur écht schrijftalent zou hebben, dan was ik misschien iets langer in de val getrapt. Nu rest mij enkel misprijzen en bezorgdheid.