Heerlijk ontspannend

Mijn aangename ervaring met zijn eerste jeugdboek ‘Scherven’ deed me verlangen naar een tweede. Die kon ik met ‘Mus’ eindelijk verslinden. ‘Scherven’ was duidelijk geen eendagsvlieg, want hoewel mijn verwachtingen behoorlijk hoog lagen, ben ik na het lezen van ‘Mus’ opnieuw in de wolken.
De schrijver gaat niet mee met de hype dat Young Adults vaak een setting in fantasy en het bovennatuurlijke hebben. Dat begon dus al meteen goed, want ik hou het meest van de YA ‘contemporary’, zoals dat heet. Kristof Desmet zet een verhaal neer in het hier en nu, over een rebelse tienermeid die je zo voor je ziet (pluimpje ook voor de keuze van de coverfoto). Het was niet moeilijk om me in haar persoonlijkheid in te leven. Wat ze denkt en voelt, zal voor vele jeugdige lezers herkenbaar zijn: echtscheiding en het moeilijk – of helemaal niet – aanvaarden van een nieuwe partner. Origineel én hilarisch vond ik het feit dat de nieuwe partner van haar moeder de meest vervelende leraar van de school was. Samen met Mus vraag je je af wat haar moeder in die vent ziet, terwijl je heel goed beseft dat het personele verhaalperspectief natuurlijk uitermate subjectief is.
Een belangrijk pluspunt vond ik de schrijfstijl. De auteur heeft een prettige manier van schrijven die jongeren ongetwijfeld zullen smaken. Hij overdrijft geenszins met humor, beschrijvingen of beeldspraak, maar blijft functioneel en daar hou ik wel van.
Het boek leest erg snel. Dat had ik trouwens ook met ‘Scherven’. Precies daardoor is het geschikt voor tieners en dan vooral voor die groep die doorgaans aan lezen een broertje dood heeft. En zo zijn er heel wat, denk ik, in dit tijdperk van sociale media.
Dat voordeel is tegelijk ook een nadeel: je vliegt zo door het boek heen, waardoor je er geen dagenlang plezier aan hebt, maar dat is uiteraard muggenzifterij. En terwijl ik dan toch kritisch bezig ben, vraag ik me meteen af of een ‘ikverhaal’ niet nog beter was geweest om je in het verhaal in te leven. Geen idee.
De ontwikkeling van het personage is behoorlijk indrukwekkend. Mus ondergaat psychologisch een immense evolutie en is op het einde van het verhaal een totaal ander personage. De innerlijke monoloog die ze voert over het schuldgevoel (ja, ze heeft iets uitgehaald wat niet helemaal normaal is en wat ik totaal niet had verwacht) is heel menselijk weergegeven en komt gelukkig niet moraliserend over.
Qua opbouw begint het boek met een proloog. Dan krijgen we een flashback waarin Mus haar eigen verhaal neerpent. In de epiloog krijgen we een afronding: Mus neemt een besluit en neemt haar leven in handen. De boodschap die er – zo je wilt – inzit, is heel mooi: slechts wanneer je een ander iets gunt, ben je zelf ook in staat om gelukkig te worden. Het open einde betrekt de lezer in het geheel: hoe loopt dit verder af? Waar het boek stopt, begint een ander verhaal. Mus heeft nog een behoorlijk lange weg te gaan, net als de mensen met wie ze zal omgaan. Hier zit zelfs veel potentieel voor een vervolg …
Samengevat: het boek is uitermate geschikt en dus een aanrader voor Young Adults die niet zo veel lezen. Precies doordat ze meteen in het verhaal worden meegezogen, vlot het lezen bijzonder goed. Misschien komt dit doordat de schrijver leraar Nederlands aan een middelbare school is? Wellicht vraagt hij zich constant af hoe hij zijn publiek aan het lezen kan krijgen. Ik hoefde alvast niet de minste moeite te doen :-).