Een sprookjesachtig mooi boek, dat me boeide tot de laatste pagina.

Het tweede boek van Emmelien Kramer is ook het tweede boek dat ik van haar las. Door Woestijnpassages maakte ik kennis met haar wat dromerige manier van schrijven, die in De Dagen met Fortunat iets minder aanwezig is. De manier waarop zij haar verhalen vertelt is heel beeldend, vanaf het begin pakte het verhaal me en wilde ik doorlezen om te weten hoe het afloopt met de familie Santiago Santiago en Fortunat. De sfeer die in het boek opgeroepen wordt vind ik sprookjesachtig. Het verhaal is verre van voorspelbaar, het bleef boeiend tot de laatste bladzijde en aan het eind van het verhaal kwam ik een karakter uit Woestijnpassages tegen, wat voelde als een hernieuwde kennismaking met een oude bekende. Afgezien van de mooie manier van schrijven en het boeiende verhaal, is het boek prachtig uitgevoerd, met een aansprekende kaft vol met mooi kleuren, helemaal in de sfeer van het boek.