Snel, strak en spannend

Groen is de kleur van de hoop. Van fris, ontluikend leven. Hoop op een betere toekomst. Arne Dahls nieuwste thriller in de Opcop-serie heet Haat. De titel is felgroen gekleurd. Een cover die triggert. Die opvalt en binnenkomt. Vorm en inhoud van de titel: een paradox in optima forma.

Arne Dahl (1963) heeft al veel boeken op zijn naam staan. Veel van zijn thrillers zijn verfilmd. Naast auteur is hij literatuurwetenschapper, criticus en redacteur; een veelzijdig mens. Dahls boeken kenmerken zich door een strakke structuur, snelheid en spanning. In eerder werk schreef hij over het A-team, een groep rechercheurs die de internationale misdaad bestrijdt. In de Opcop-serie, waar Haat het sluitstuk van is, maak je kennis met een geheime, onder de radar opererende politie-eenheid van Europol. Fijn is dat aan het begin van dit boek een overzicht gegeven wordt van de personages die je tegenkomt in het verhaal. Het zijn de namen van de mensen die zijn toegetreden tot de Opcop-unit. Ze opereren in heel Europa. Paul Hjelm en Kerstin Holm zijn wel de belangrijkste personen in het verhaal. Paul is operationeel hoofd van de opgerichte eenheid en Kerstin staat aan het hoofd van de unit in Stockholm.  

Wanneer je de eerdere drie delen niet hebt gelezen, maak je het jezelf wel moeilijk door eerst te beginnen met deel vier. Er zijn altijd mensen die zeggen dat je Haat prima los van de andere boeken kunt lezen, maar die houden zichzelf en anderen voor de gek. Er is geen lezer die het laatste deel van de serie leest, weet hoe alles afloopt en dan toch nog de reeds verschenen delen  gaat lezen.

Het verhaal in het kort gaat over de Europese drugsmaffia die sterker dan ooit optreedt. Hun methodes zijn geavanceerder en wreder dan ooit tevoren. Wanneer deze drugsmaffia infiltreert in de Europese Commissie, en een Zweeds biotechnologiebedrijf te maken krijgt met Chinese cyberspionage, wacht het Opcopteam de grootste krachtmeting tot nu toe. De inzet is levensgevaarlijk hoog: het menselijk DNA. Het is uitermate knap wanneer de auteur genoemde zaken aaneen weet te smeden tot een verhaal dat nergens echt overdreven wordt. Vandaag de dag kijkt de gemiddelde thriller- en nieuwsliefhebber nergens meer van op.

De auteur begint zijn verhaal haast poëtisch, lieflijk. En toch, na de eerste zinnen, tintelt de spanning onder je oogleden. Je ervaart dat er dreiging in de lucht hangt.  Dat er een drone op je afkomt, letterlijk. Het ‘big-brother-is-watching-you- effect’ is keihard voelbaar. En dan ben je nog maar aangekomen bij bladzijde 20. Dahls verhaal is er een van snelheid, ondanks dat hij je de tijd geeft en gunt verschillende personages goed te leren kennen.  Op deze wijze zuigt hij je het verhaal binnen. Hij neemt je mee naar diverse plaatsen waar het verhaal zich afspeelt, wisselt van tijd en handeling. Maar hij doet dit nergens geforceerd, dat is de kracht van Arne Dahl.

Behalve geweld, harde acties en spannende decors in het boek is de psychologische spanning zeker zo goed. De mensen van het Opcopteam zijn… mensen. Ze staan in hun kracht, maar kennen ook emoties, hebben hun valkuilen en onhebbelijkheden. Dat maakt hen tot echte personen.

Arne Dahl heeft een prachtige, vuistdikke, spannende thriller afgeleverd. Maar dat te zeggen en te schrijven is voor de thrillerkenner geen nieuws meer.