Zojuist op pagina 70 ofzo in slaap gevallen: weinig boeiend. Toen in het begin de hoofdpersoon voor haar lol wat rondhing in het datacentrum van een internationale luchtvaartmaatschappij gingen al wat alarmbellen rinkelen. Mevrouw had er ooit als IT consultant haar kunsten vertoond en kon nog steeds zomaar binnenlopen... niet erg realistisch. En zo blijft het: gebeurtenissen zijn zo ver gezocht of zo toevallig dat ze alleen maar een gevoel oproepen van “ja hoor, het zal wel”. Daarnaast neigt het steeds meer (tot ongeveer pagina 70 van de Engelstalige versie) naar een herhaling van “vrouwtje is mannetje te slim af”. Zo nu en dan is dat natuurlijk leuk. Maar als dat continu gebeurt dan is dat slaapverwekkend saai. Ronduit vervelend zijn die nare speculaties op de toekomst met een strekking van “..maar toen wist ze nog niet dat hij haar leven drastisch zou beïnvloeden”. Dan Brown bedient zich overigens ook rijkelijk van dit goedkope kunstje, maar desalniettemin kijk ik ernaar uit wanneer straks in oktober The Solomon key uitkomt.