Als een mes door je ziel

Nina’s schrijfstijl raakt. Het verhaal pakt je vast als een hyena die op zijn prooi afgaat. Als je je dan realiseert dat dit een non-fictie verhaal is, dan beklemt het je. Hoe triest is het als jij jarenlang allerlei onderzoeken moet ondergaan, onder aanvoering van je eigen moeder? Diegene die geborgenheid, veiligheid, genegenheid en liefde zou moeten bieden faalt in alle opzichten én bewerkstelligt het tegenovergestelde.

Voor lotgenoten, en dan niet alleen specifiek van het Münchhausen by proxy syndroom maar van kindermishandeling, zitten er herkenbare passages en quotes tussen. Ik zou het mijn vader zo horen zeggen. Of mijn moeder. Het empathieloze, meedogenloze karakter dat schuilgaat onder een vals masker. De manipulaties, het destructieve gedrag dat in teken staat van aandacht, macht en controle, de krankzinnigheid die zich uit in bepaalde situaties dat het kan: uit het boekje. Doordat Nina zo eerlijk haar relaas heeft gedaan borrelt de weggestopte haat weer omhoog. Dan kan je schrijven.

Ik hoop dat het boek veel lotgenoten mag bereiken die er steun en toeverlaat uit kunnen halen. Je bent niet alleen. Maar ik hoop ook dat hulpverleners hun ogen hiervoor durven te openen. Dit soort verhalen spelen zich letterlijk onder je neus af! Hoe heeft een ouder zoveel vrijheid kunnen krijgen in het bijna voltooien van de geplande moord op haar dochter? Wanneer komt de zelfkritiek eens terug in de zorg en realiseren zij zich dat niet iedere ouder het goed voor heeft met zijn of haar kind?