Te hoge verwachtingen?

Na het lezen van de flaptekst en andere recensies over het boek, was ik ontzettend benieuwd naar Galveston. Roy - een huurmoordenaar - die te horen krijgt dat hij kanker heeft en vervolgens 'eindelijk het juiste doet'. Stiekem had ik al gelijk hoge verwachtingen en was ik benieuwd wat de effecten/gevolgen waren van het feit dat hij kanker heeft (hoe Pizzolatto dat verwerkt zou hebben). Ook was ik benieuwd wat er precies werd bedoeld met 'hij doet eindelijk het juiste' en hoopte ik dat dit een belangrijk onderdeel van het boek zou worden.

Ik denk dat het simpel gezegd gewoon zo zit: soms heb je een boek die je vanaf de eerste bladzijde meesleurt of betrekt in het verhaal, soms heb je een boek wat trager op gang komt, maar je uiteindelijk toch meetrekt of je betrokken laat voelen in het verhaal en soms heb je een boek wat dit allebei niet heeft. Dit laatste geval was bij mij bij Galveston.

Het boek heeft me gewoon de hele tijd niet kunnen boeien en ik voelde me nooit echt meegetrokken in het verhaal. Alsof iemand een verhaal aan het vertellen is en je eigenlijk er niets van begrijpt/continue afdwaalt met je gedachten...

Galveston is niet een ontzettend slecht boek, want het verhaal is in principe wel oké en de personages ook, maar ik 'voelde' het gewoon niet. Ondanks dat er een paar betere stukjes in zaten, heb ik me echt door Galveston heen moeten lezen. Toen ik het boek had uitgelezen dacht ik: "Is dit het nou?"

Nee... Galveston... het heeft me gewoon niet geraakt en/of meegetrokken. En stiekem had ik wel verwacht dat dit wel zo zou zijn, gezien de flaptekst en de recensies.

Jammer... ik denk dat het best een goed boek had kunnen zijn. Als het me maar had meegetrokken.
Heb ik nu te hoge verwachtingen gehad...?