Alex Stanovsky rent Utrecht Centraal station binnen op weg naar de firma Tyfoon waar hij zou solliciteren. In de trein ontmoet hij een man die hem naar een kantoor begeleidt. Dan blijkt dat het sollicitatiegesprek daar plaatsvindt. Hij wordt ter plekke aangenomen als persoonlijk assistent van de stokoude mevrouw Beyer-Garratt. Gaandeweg komt hij erachter dat de trein een samenleving op zich is waarvan hij nu deel uitmaakt. Een ideale gemeenschap waarin ieder zijn plaats kent, nutteloosheid niet bestaat en waar de orde wordt gehandhaafd met een ijzeren vuist in een fluwelen handschoen.
Maar kan Alex hier ooit nog weg?
Het sprookjesachtige proza van Gaby den Held is kleurrijk en filmisch. Zijn stijl is toegankelijk en helder, zonder literair gefröbel. Hoe bizar en grotesk de verhalen soms ook zijn, je staat altijd met één been in de werkelijkheid, als bij een magisch realistisch Schilderij. Hij toont zich wars van genres. Zijn de verhalen sprookjes of liefdesromans? Is het magisch realisme, surrealisme? Het dondert niet. Het zijn verhalen die je verleiden, ontroeren, maar die je ook kunnen misleiden. De vertellingen voeren je mee in een sfeer die zo aangenaam is, dat je de wrange bitterheid en het duister pas opmerkt als het te laat is.
Maar kan Alex hier ooit nog weg?
Het sprookjesachtige proza van Gaby den Held is kleurrijk en filmisch. Zijn stijl is toegankelijk en helder, zonder literair gefröbel. Hoe bizar en grotesk de verhalen soms ook zijn, je staat altijd met één been in de werkelijkheid, als bij een magisch realistisch Schilderij. Hij toont zich wars van genres. Zijn de verhalen sprookjes of liefdesromans? Is het magisch realisme, surrealisme? Het dondert niet. Het zijn verhalen die je verleiden, ontroeren, maar die je ook kunnen misleiden. De vertellingen voeren je mee in een sfeer die zo aangenaam is, dat je de wrange bitterheid en het duister pas opmerkt als het te laat is.
