De afgelopen tijd trekt aan haar voorbij. Het moment dat ze zichzelf bij elkaar geraapt heeft, herinnert ze zich goed. Ze moet door, niet blijven hangen in het moeras van zelfmedelijden. Alle stukjes en beetjes van zichzelf, die overal waren achtergebleven, heeft ze weer samengevoegd. Gebroken en gelijmd, maar ze herkent zichzelf weer. Toch voelt ze zich gespleten. Soms … dan wordt ze ’s nachts, badend in het zweet, wakker. Haar dromen zijn veranderd. Ze ziet nu steeds iets waar ze niet bij kan. Meestal zijn dat simpele dingen. Iemand houdt haar een half boek voor en op het moment dat ze dat wil pakken, trekt hij – het is altijd een man – zijn hand terug. Bij de uitvaart van haar ex-man Simon, komen de herinneringen aan de tijd die Anna met hem gedeeld heeft, terug: hun ontmoeting, het huwelijk en de geboorte van hun zoon. Ook de beelden van het samenwonen – in een woongroep – in de oude pastorie op het Drentse platteland ziet ze weer voor zich. Het zijn gelukkige, maar ook moeilijke jaren die eindigen in een scheiding. De onzekerheid van het groepswonen, Anna’s onvolwassenheid en onvermogen om keuzes te maken, worden pijnlijk duidelijk, als ze zich die periode vol onrust weer voor de geest haalt. Dit boek geeft een beeld van een veranderende samenleving in de roerige 70-er jaren. De oliecrisis, het rapport van Rome, de tweede feministische golf en het kernwapenprotest: deze gebeurtenissen waren kenmerkend voor die tijd. Tegen deze achtergrond bouwen jonge mensen hun leven op. In een periode waarin de man-vrouwverhoudingen op de tocht staan, het gezinsleven niet meer vanzelfsprekend is en de omgangsvormen veranderen, proberen zij een nieuwe leefvorm te vinden. Een inspirerende zoektocht van een jonge vrouw naar haar eigen identiteit.
