De ongewone verhalen van Gerbrand Muller vragen om
sensitieve lezers, die de trage opeenvolging van veranderende
beelden en onbestemde impressies herkennen
als poëtische verbeeldingen. Het gaat hier niet om epische
of dramatische psychologische vertellingen, met de alledaagse
werkelijkheid als decor. Er is ook geen sprake van
eenheid van plaats, tijd en handeling, er is geen pointe
in de verhaallijn: dergelijke conventionele zekerheden
zijn volkomen afwezig. Er is wel een rijke, onvoorspelbare
stroom van gewaarwordingen, die steeds verspringen
van accent, zoals in muziek gebruikelijk is, maar weinig in
literaire teksten wordt toegepast, behalve dan in poëzie.
Mullers verteltrant doet denken aan de experimenten van
absurdistische schrijvers zoals Kafka of Beckett, of aan
de beoefenaren van de écriture automatique, zoals Arrabal
of Will Alexander, al lijkt Muller vooral aan het toeval een
centrale rol te verlenen in de beeldenstroom die hij oproept.
De herzieningen die hij van tijd tot tijd aanbrengt in zijn
werk zijn veranderingen van accent en reliëf, van intensiteit
ook, zoals de wisselende interpretaties van muzikale
composities. Mullers verhalen nemen door de subtiele
bespeling van gevoelens en stemmingen een unieke plaats
in binnen de Nederlandse literatuur van deze tijd.
Laurens van Krevelen
sensitieve lezers, die de trage opeenvolging van veranderende
beelden en onbestemde impressies herkennen
als poëtische verbeeldingen. Het gaat hier niet om epische
of dramatische psychologische vertellingen, met de alledaagse
werkelijkheid als decor. Er is ook geen sprake van
eenheid van plaats, tijd en handeling, er is geen pointe
in de verhaallijn: dergelijke conventionele zekerheden
zijn volkomen afwezig. Er is wel een rijke, onvoorspelbare
stroom van gewaarwordingen, die steeds verspringen
van accent, zoals in muziek gebruikelijk is, maar weinig in
literaire teksten wordt toegepast, behalve dan in poëzie.
Mullers verteltrant doet denken aan de experimenten van
absurdistische schrijvers zoals Kafka of Beckett, of aan
de beoefenaren van de écriture automatique, zoals Arrabal
of Will Alexander, al lijkt Muller vooral aan het toeval een
centrale rol te verlenen in de beeldenstroom die hij oproept.
De herzieningen die hij van tijd tot tijd aanbrengt in zijn
werk zijn veranderingen van accent en reliëf, van intensiteit
ook, zoals de wisselende interpretaties van muzikale
composities. Mullers verhalen nemen door de subtiele
bespeling van gevoelens en stemmingen een unieke plaats
in binnen de Nederlandse literatuur van deze tijd.
Laurens van Krevelen
