Jef Geeraerts schreef tussen 1968 en 1971 brieven aan vrienden en collega-schrijvers die in 1972 bij Manteau verschenen als Tien brieven rondom liefde en dood. Hij richtte zijn woorden onder anderen aan Hugo Raes, Marnix Gijsen, Arthur Massart, Paul Snoeck of Anatole Deibler. Geeraerts was toen veertig en gaat in de brieven dieper in op de begrippen liefde en dood, eros en thanatos, die in zijn poëtica onvermijdelijk dicht bij elkaar liggen. Ze vormen vitale zetten in het schaakspel van zijn oeuvre, waarin de tijdsklok het schrijven zelf is. In deze brieven laat de grootmeester echo's horen van de Gangreen-cyclus die toen in volle opbouw was.
Precies vijfenveertig jaar later verschijnt Elf brieven rondom liefde en dood, de oorspronkelijke tien aangevuld met een brief die hij in 1979 schreef aan zijn grote liefde Eleonore 'Nora' Vigenon. Deze editie wordt ingeleid door Margot Vanderstraeten, die Jef Geeraerts niet alleen verschillende keren uitgebreid interviewde, maar ook tot de intieme vriendenkring van Jef en Nora behoorde. Haar inleiding is een twaalfde brief aan de schrijver zelf.
Precies vijfenveertig jaar later verschijnt Elf brieven rondom liefde en dood, de oorspronkelijke tien aangevuld met een brief die hij in 1979 schreef aan zijn grote liefde Eleonore 'Nora' Vigenon. Deze editie wordt ingeleid door Margot Vanderstraeten, die Jef Geeraerts niet alleen verschillende keren uitgebreid interviewde, maar ook tot de intieme vriendenkring van Jef en Nora behoorde. Haar inleiding is een twaalfde brief aan de schrijver zelf.
