Wie mocht denken dat de poëzie van de zeventiende en achttiende eeuw inmiddels een afgegraasd terrein is vergist zich. Bovendien veranderen de grazers steeds. In de catacomben wachten de priesters en de filosofen geduldig naast de vaganten en de bacchanten, klaar om door een nieuwe generatie weer geheel anders geschift en gesorteerd te worden. De middeleeuwen gingen lang voor duister door. De achttiende eeuw, zo op het plezier gericht, werd als te oppervlakkig onder het tapijt geschoven. Nog altijd is in ons beeld van de zeventiende eeuw de constructie zichtbaar die de negentiende-eeuwers ervan hebben opgetrokken.
