In groep één kreeg ik een hekel aan hem. Hij gooide toen een kikker op me en noemde mijn staartjes ‘stom’. In groep vijf schold hij me uit voor ‘brillie’ en maakte mijn sproeten belachelijk. En toen, op de middelbare school, haalde hij zo’n vreselijke streek met me uit dat ik bezwoer nooit zijn naam meer hardop uit te spreken. Nooit meer naar zijn irritant knappe gezicht zou kijken. En nooit meer aan hem zou denken. En dat ging best prima… Nou, het ging prima tot hij tijdens de feestdagen ineens opduikt in het vakantiehuisje van mijn familie. Wat blijkt? Zijn broer heeft verkering met mijn zusje. Om alles nog erger te maken, moet ik een kamer met hem delen en slapen we samen in een stapelbed. Ja, je hoort het goed… een stapelbed. Ik heb al sinds mijn zesde geen verlanglijstje meer gemaakt, maar ik ben wanhopig. Lieve Kerstman, Dit jaar heb ik maar één wens. Zorg er alsjeblieft voor dat Jonas Wilder uit mijn leven verdwijnt. Veel liefs, Hannah.
