Dat Hüsgens gedichten zich op de schoonheid richten is evident: het is niet eens nodig ze door de dichter op zijn onnavolgbare hese, fluisterende en toch exuberante manier te horen voordragen om te zien, en dus, met het innerlijk oor, toch ook weer te horen dat ze fameus klinken, met een letterlijk ongehoord klankarsenaal; en de beelden die ze oproepen zullen misschien soms bevreemden, een ongeziene schoonheid hebben ze met elkaar gemeen. Maar die schoonheid is rouwmoedig, het is een schoonheid met een slecht geweten; de schoonheid van de Tachtigers heeft bij de Vijftigers haar gezicht verbrand, het spijt haar dat ze zich zo lang zo weinig aan de wereld gelegen heeft laten liggen. Dat zal haar bij Lucas Hüsgen, in zijn eenentwintigste eeuw, dan ook niet nog een keer gebeuren...
