Ik ben Chermaine Kwant, maar zeg maar Cher. Een Haagse met een grote mond, een klein hartje en de stem van een kettingrokende blueszanger. Met die eerste twee ben ik geboren, die laatste heb ik te danken aan een enge longziekte en vijf weken aan de beademing.
In 2011 was ik 25. Ik had het prima voor elkaar: vriend, eigen diëtistenpraktijk (eigenlijk draait bij mij alles om koken en eten), leuke familie, niks aan de hand. Tot ik op eerste kerstdag in elkaar stortte en een arts me vertelde dat ik pulmonale hypertensie had: een zeldzame dodelijk ziekte die de bloeddruk in mijn longen zo verhoogde dat mijn hart er mee op zou houden. Ik had nog een jaartje, gokten ze. Daar dacht ik dus anders over. Ik? Dood? Je moedah!
Vijf jaar geleden kreeg ik twee nieuwe longen. Veertig procent van de mensen overleeft zo’n operatie niet, maar ik zat natuurlijk bij die andere zestig. En ik heb een lange adem, want vijf jaar later leef ik nog. En hoe. Met een vriend (een andere dan toen), een bedrijf en zelfs een eigen kookboek.
Om het helemaal af te maken doe ik nu onderzoek naar ‘mijn’ ziekte. Binnenkort promoveert die Haagse met die grote mond dus mooi tot doctor Kwant. Maar zeg vooral Cher.
PS: Oké, ik ben ook nog bijna iedere dag bang dat die kloteziekte terugkomt of mijn lichaam mijn longen afstoot en ik hartstikke doodga. Zo is het ook. Grote bek, klein hartje. Zei ik toch?
In 2011 was ik 25. Ik had het prima voor elkaar: vriend, eigen diëtistenpraktijk (eigenlijk draait bij mij alles om koken en eten), leuke familie, niks aan de hand. Tot ik op eerste kerstdag in elkaar stortte en een arts me vertelde dat ik pulmonale hypertensie had: een zeldzame dodelijk ziekte die de bloeddruk in mijn longen zo verhoogde dat mijn hart er mee op zou houden. Ik had nog een jaartje, gokten ze. Daar dacht ik dus anders over. Ik? Dood? Je moedah!
Vijf jaar geleden kreeg ik twee nieuwe longen. Veertig procent van de mensen overleeft zo’n operatie niet, maar ik zat natuurlijk bij die andere zestig. En ik heb een lange adem, want vijf jaar later leef ik nog. En hoe. Met een vriend (een andere dan toen), een bedrijf en zelfs een eigen kookboek.
Om het helemaal af te maken doe ik nu onderzoek naar ‘mijn’ ziekte. Binnenkort promoveert die Haagse met die grote mond dus mooi tot doctor Kwant. Maar zeg vooral Cher.
PS: Oké, ik ben ook nog bijna iedere dag bang dat die kloteziekte terugkomt of mijn lichaam mijn longen afstoot en ik hartstikke doodga. Zo is het ook. Grote bek, klein hartje. Zei ik toch?
