In Eenzame reiziger doet Kerouac in ‘jazzy impressionistisch proza’ (The New Yorker) verslag van zijn omzwervingen door de VS, Mexico, Marokko, Londen en Parijs.
Eenzame reiziger (voor het eerst gepubliceerd in 1960) is een tijdloos reisverslag en een jubelende viering van de menselijke ontdekkingsdrang. Terwijl hij door de VS, Mexico, Marokko, Parijs en Londen zwerft, legt Kerouac in poëtisch proza het leven onderweg vast.
Staande op de locomotief van een trein die langs velden met stekelige cactussen raast; zijn eerste stierengevecht in Mexico terwijl hij high is van opium; bijpraten met de jongeren van het beat-nachtleven in New York; zichzelf begraven in de met sneeuw bedekte bergen van Noordwest-Amerika; mediteren op een zonovergoten dak in Tanger; of verliefd worden op Montmartre en basilique du Sacré-Cœur – Kerouac schrijft zowel over de eindeloze diversiteit van het menselijk leven als over zijn eigen levenslustige filosofie van zelfontplooiing.
