In 2001 publiceerde cardioloog Pim van Lommel in het gerenommeerde medische tijdschrift The Lancet over zijn onderzoek naar bijna-dood ervaringen (BDE) bij 344 Nederlandse patiënten. Zij hadden een hartstilstand in het ziekenhuis gehad. Van hen bleken er 62 een BDE te hebben meegemaakt. Van Lommels artikel was wereldnieuws. Sindsdien kunnen we niet meer om het verschijnsel bijna-dood ervaring heen. Het is een authentieke ervaring, niet te herleiden tot fantasie, psychose of zuurstoftekort; een BDE verandert mensen blijvend. In Eindeloos bewustzijn legt van Lommel stap voor stap uit hoe mensen die klinisch dood zijn toch zon indringende ervaring kunnen hebben. Hij doorspekt zijn betoog met verhalen van mensen die een BDE hebben meegemaakt. Met de meesten van hen heeft Van Lommel persoonlijk contact gehad. Volgens Van Lommel is de heersende, materialistische visie van artsen, filosofen en psychologen op de relatie tussen hersenen en bewustzijn te beperkt is om het verschijnsel te kunnen duiden. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat ons bewustzijn niet altijd samenvalt met het functioneren van onze hersenen: het kan ook los van ons lichaam ervaren worden.
Wat mij verbaast is dat Piet van Lommel geen aandacht besteedt aan het verschijnsel "ble", bijna-leven ervaring , bij de geboorte van een mens want ook op dat moment treden levensbedreigende situaties voor de boreling op. Waarom betrekt hij dat fenomeen niet bij zijn onderzoek en houdt hij zich alleen bezighoudt met bde.
Het menselijk bewustzijn bevindt zich volgens hem niet in de hersenen maar ergens buiten ons lichaam (non-lokaaal) en is blijvend aanwezig : eindeloos. Dat moet dus het geval zijn voor en tijdens de geboorte, tijdens het leven enstervenennadedood.