Wie de gedichten van Rozalie Hirs leest betreedt een ruimte en een tijd, die zich naar alle kanten uitspreiden. Het hier en het nu biedt plaats aan herinneringen, sporen van verleden en toekomst, een abstracte ruimte die zich vult met concrete beelden van water, huis, roos, vlinder. Ieder gedicht speelt met ritmes van klanken en betekenissen en met vorm. Hier zingt en danst een poëzie waarvan de muzikaliteit zich in de beweging tussen betekenissen ontsluit.
