Haar dood was mijn schuld. Anderen zijn altijd een beetje te snel geneigd geweest me te verzekeren dat dat niet zo was, want ja: nog maar een kind, wie had het kunnen weten, vreselijk ongeluk, puur pech, het had iedereen kunnen overkomen, allemaal helemaal waar, maar ik geloof er geen woord van.

Het gebeurde in New York, 10 april, veertien jaar geleden. (Zelfs mijn hand stokt bij die datum, ik heb moeten doorzetten om de pen over het papier te laten glijden en die op te schrijven. Vroeger was het een doodgewone dag, maar nu steekt hij uit de kalender omhoog als een roestige spijker.)

Als de dag volgens plan verlopen was, zou hij onopgemerkt vervlogen zijn, opgeslokt zonder een spoor achter te laten, samen met mijn hele jaar in groep acht. Wat zou ik me er nu dan van herinneren?

Weinig of niets. Maar natuurlijk is de textuur van die dag tastbaarder dan het heden, tot en met het doorweekte, natte gevoel van de atmosfeer.