Helen Mazavian is van half-Armeense afkomst en werkt als boekrestauratrice. Om meer te leren over de restauratie van oude Armeense boeken gaat ze voor drie maanden naar Jerevan, naar de restauratiewerkplaats van een archief van Armeense manuscripten. Helen wordt aan het werk gezet met een Armeens bijbeltje en raakt er gaandeweg
steeds meer door geïntrigeerd, met name door de kanttekeningen in de marge en het colofon achterin. Daarin vindt ze de persoonsnamen Anahid en Hrant en de plaatsnaam Ordu.
Geweven door het verhaal van Helen en haar verblijf in Jerevan lezen we het verhaal van Anahid en Hrant dat zich honderd jaar eerder heeft afgespeeld: twee Armeense kinderen van veertien en zeven jaar oud, hun vlucht uit Ordu en hun zwerftocht door de bergen met als enig bezit een Armeens bijbeltje. Dat verhaal is niet alleen een poëtisch sprookje, maar ook een nuchtere, realistische vertelling over een gruwelijke episode uit de Armeense geschiedenis.
